Afscheidsinterview met Hans Van Alphen

Afscheidsinterview met Hans Van Alphen by Gunther Dekie on Scribd

Hoe authentiek is een Europees kampioenschap nog?

Vooruitblik op EK Veldlopen by Gunther Dekie on Scribd

Een zondagsloopje met de jongens...

Oktober is traditioneel de maand waarin ik zin heb om opnieuw de loopschoenen aan te trekken. Het is de periode waarin mijn zoontjes deelnemen aan de schoolcrossen. Als ik hen zo bezig zie, dan roept dit herinneringen aan vroeger op. Mijn allereerste wedstrijd in Egem, mijn eerste medaille, mijn eerste overwinning ... ik beleef het allemaal opnieuw als ik mijn zoontjes zie lopen. In dat opzicht had ik vanmorgen het leuke idee opgevat om samen met Tiago en Telmo wat te gaan lopen. Woensdag staat de schoolcross in Pittem op het programma en ze hadden graag eens het parcours verkend met mij. Het was het ideale moment om mijn loopkledij uit de kast te halen en om de prachtige schoenen eens uit te testen die ik op het EK in Amsterdam had gekregen. Vol goeie moed trok ik samen met twee enthousiaste jongens richting het lokale sportterrein. Het was mistig en vochtig, maar we hadden er zin in. De jongens kunnen maar moeilijk geloven dat papa vroeger een goeie atleet was, want al tijdens de opwarming liepen ze mij eraf. Commentaren als "papa, kan je niet mee" en "moeten we nu echt wachten op jou" werden me naar de oren geslingerd. Ik verdedigde me door te zeggen dat een opwarming bewust rustig moest verlopen... wat uiteraard ook zo is. Nu ja, ik liet ze maar doen, want dat jeugdig enthousiasme vind ik fantastisch en ik herken me er ook zelf in. Nadat we een paar rondes gelopen hadden, besloot ik om nog een ronde extra te lopen. Op die manier wou ik aan de jongens bewijzen dat ik nog helemaal niet moe was. Dat had ik echter beter niet gedaan ... want toen ik bijna de ronde voltooid had en ik het respect van mijn zoontjes als sportieve papa misschien wat had teruggewonnen, zette ik mijn voet volledig verkeerd neer  en zei mijn enkel 'knak'. Na wat educatief onverantwoord gevloek, kwamen mijn zoontjes kijken wat er met papa aan de hand was. Ik had mijn enkel zwaar verzwikt ... voor de zoveelste keer al. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik een internationale wedstrijd mocht lopen. In 1993 was ik geselecteerd voor de FISEC-spelen en zo'n vier dagen voor de wedstrijd werkte ik mijn laatste intensieve training af. De trainingstijden lieten het beste verhopen en ik besloot na de training te gaan uitlopen in het bos. Wat raad je, vlak voor ik wou stoppen, verzwikte ik mijn voet. Daar ging mijn kans om mijn eerste internationale wedstrijd te lopen, dacht ik. Gelukkig kon ik rekenen op de goeie zorgen van een aantal aanwezige kinesisten en werd mijn enkel zorgvuldig ingetapet. Ik heb de wedstrijd kunnen lopen en ik werd derde na een Ier en een Fransman. Datzelfde jaar werd ik voor het eerst Belgisch kampioen en in de week erna besloot ik op school deel te nemen aan een minivoetbalwedstrijd. Neen, deze keer verzwikte ik mijn enkel niet, maar trapte ik wel keihard tegen de muur in plaats van tegen de bal. Resultaat : een gebroken dikke teen, waar ik tot op vandaag, 22 jaar later, nog steeds last van heb. Twee dagen later moest ik als kersvers nationaal kampioen deelnemen aan het BK estafettes. Ik denk dat velen toen gedacht hebben "hoe is die in godsnaam nationaal kampioen geworden". Ik heb zo nog vele stoten uitgehaald tijdens mijn atletiekperiode. Ik ben ontelbare keren gevallen, heb ooit mijn spike in de modder verloren en ik ben eens vlak voor de finish gevallen omdat ik per se mijn handen in de lucht wou steken bij een overwinning. Enfin, ik heb het lange tijd 'pech' genoemd, maar eigenlijk moet ik durven toegeven dat ik gewoon lomp ben. 

Ik heb vaak gedacht dat die 'pech' te maken had met de sport atletiek. Na mijn "carrière" besloot ik het ook eens te proberen in het tafeltennissen. Aan een tafel staan en wat tegen een balletje meppen, zo moeilijk kan dat niet zijn ... en vooral, het leek me een "veilige" sport. Kwam ik bedrogen uit zeg. Ik werd door meisjes van 8 en door oude knarren van 75 letterlijk van tafel geslagen. Door mijn snelheid kon ik mijn technisch onvermogen nog wat compenseren, maar daardoor stootte ik opnieuw op een oud zeer : mijn blessuregevoeligheid. Tijdens het tafeltennissen heb ik ook verschillende keren mijn enkel verzwikt, heb ik mijn pols bezeerd (door weliswaar uit ontgoocheling keihard op de tafel te slaan) en heb ik een kleine hoofdwonde opgelopen door tegen de hoek van de tafel te vallen. Nu ja, de lichamelijke schade viel nog best mee in vergelijking met wat mijn pallet allemaal te verwerken kreeg. Tafeltennis was dus ook geen veilige sport voor mij. Recreatief wat sporten leek me dan maar het beste ... maar ook daar blijft de 'pech' me dus achtervolgen. Maar we geven niet op ... binnen een aantal weekjes zal ik het lot opnieuw tarten en opnieuw een toertje gaan lopen, fietsen of wandelen. Tot een nieuwe verstuiking, verrekking of verkoudheid mijn sportieve opmars opnieuw zal fnuiken.

Interview met Eilish McColgan

Interview with Eilish McColgan by Gunther Dekie on Scribd

BK marathon - Ann Sofie Claeys pakt eerste titel

Ann Sofie Claeys/RCG, nationaal kampioene 2016

In het Nederlandse Eindhoven stond afgelopen weekend het Belgisch Kampioenschap marathon op het programma. Voor het tweede jaar op rij werd uitgeweken naar de Nederlandse lichtstad voor de nationale titelstrijd. De Marathon van Eindhoven is zeker niet de snelste marathon, maar is wel bijzonder populair bij onze landgenoten. De titelverdedigers Abdelhadi El Hachimi/RFCL en Els Rens/LYRA kwamen er, net als een hele reeks andere toppers, niet aan de start, maar in een Olympisch jaar is dat niet zo uitzonderlijk. Bij de vrouwen stond er geen maat op Ann Sofie Claeys (31) die de 42km195 afhaspelde in een persoonlijk record van 2u49’28”. De Beernemse, die uitkomt voor Racing Gent, werd zo voor het eerst in haar carrière Belgisch kampioen. “Ik ben uiteraard enorm tevreden, maar eigenlijk schat ik mijn tijd veel hoger in dan de nationale titel. Zowat alle toppers waren afwezig op dit kampioenschap en daardoor verliest deze titel toch wel iets van zijn waarde,” aldus een bescheiden Claeys.

"Ik was naar Eindhoven getrokken om er een tijd onder de 2u50' te lopen en dat is gelukt. Het behalen van de nationale titel was eigenlijk nooit echt een doel. Pas twee dagen voor de wedstrijd kwam ik te weten dat de concurrentie tijden van rond de 3u liep. De titel is mooi meegenomen, maar eigenlijk stelt die voor mij niet zoveel voor. Er zijn een stuk of zeven Belgische atletes die sneller lopen dan mij en ergens is het dan ook jammer dat die er op dit kampioenschap niet bij waren. Nu ja, ik begrijp hen wel. Het was een Olympisch jaar en een aantal atletes hebben hard getraind om de limiet te halen en dan past de marathon van Eindhoven niet in hun schema. De marathon is ook niet zomaar een wedstrijd. Je moet specifieke trainingsarbeid leveren en dus moet je keuzes maken,” zegt de 31-jarige psychologe.

Een groot leerproces

Voor Claeys was Eindhoven pas haar vijfde marathon. "Ik vond zondag redelijk snel een goed tempo en heb dit bijna de hele marathon kunnen aanhouden. Ik ben het niet echt gewoon om in groep te lopen en ik word daar eerlijk gezegd een beetje zenuwachtig van. Tijdens de eerste helft van de marathon liep ik mee met de eerste Nederlandse en er reed voortdurend een motard met een cameraman bij ons. Dat stoorde me wel wat, maar na 25 km viel ik alleen en dat was een verademing. Ik kon mijn eigen tempo lopen en luisteren naar mijn gevoel. Ik kende wel een klein beetje verval, maar dat is onvermijdelijk bij een marathon. Tijdens de wedstrijd kon ik ook rekenen op de steun van vele vrienden en familieleden die speciaal voor mij naar Eindhoven waren afgezakt. Ik besef heel goed dat ik zonder hen en zonder mijn coach deze prestatie nooit had kunnen leveren. Het lopen van een marathon is trouwens een groot leerproces en iedere keer leer ik wel iets bij. De belangrijkste zaken zoals de bevoorrading of de indeling van de wedstrijd heb ik ondertussen wel al onder de knie. In het voorjaar zou ik graag nog een marathon lopen om mijn tijd nog een beetje aan te scherpen, al heb ik het gevoel dat het niet zo heel veel sneller meer kan. Daarnaast ga ik gewoon een beetje doen waar ik zin in heb. Deze winter staan zeker een aantal veldlopen en trails op het programma en deze zomer doe ik misschien zelfs wat wedstrijden op de piste," besluit ze.

HLN/GDE (uitgebreide versie artikel)

BK Junioren - Vijfde opeenvolgende titel voor Alexander Doom

Vijfde opeenvolgende titel - Foto: A. Doom

Afgelopen zondag veroverde Alexander Doom (AVR) de nationale juniorentitel op de 400m. Met een tijd van 48"11 snelde hij naar zijn vijfde opeenvolgende titel op de baanronde en daarmee zet hij een vrij unieke reeks neer.

“Het behalen van de titel was het allerbelangrijkste, maar eigenlijk ben ik ook best wel tevreden met  mijn tijd. Het was een lang seizoen waarin ik heb willen pieken naar verschillende kampioenschappen. Het WK voor junioren was voor mij het absolute hoogtepunt van het seizoen. Geen enkele junior kon zich individueel plaatsen voor de 400m, maar uiteindelijk werd wel beslist om een aflossingsploeg af te vaardigen. We haalden nipt de finale niet en onze tijd van 3’10”78 was trouwens de snelste van de afgelopen 10 jaar in België. Dat betekent toch iets en is hoopvol voor de toekomst. Na dat kampioenschap had ik het wat moeilijk om me nog volledig op te laden voor dit Begisch kampioenschap, maar uiteindelijk heb ik met een mooie tijd mijn vijfde opeenvolgende titel behaald,” aldus de atleet van AVR.

“De afgelopen jaren boekte ik op de 400m niet echt de vooruitgang die ik voor ogen had. Dit seizoen maakte ik echter wel een mooie sprong en mijn PR van 47”07 stemt me heel tevreden. De vooruitgang schrijf ik toe aan het feit dat ik dit jaar voor het eerst in groep ben beginnen trainen. Vroeger trainde ik altijd alleen en nu, in groep, merk ik dat je mekaar zowat naar een hoger niveau stuwt. Naar volgend jaar toe hoop ik dat ik verder kan evolueren en eigenlijk moet een tijd van rond de 46”70 mogelijk zijn. Het EK voor beloften heb ik in mijn agenda aangestipt, maar als eerstejaars zal dat niet evident zijn. We zien wel wat het wordt,” besluit de rijzige kwartmijler.

(HLN/GDE)

Amsterdam 2016: Europees Kampioenschap Atletiek

EK Amsterdam 2016 by Gunther Dekie on Scribd

Legendarisch - OS 1992 : goud voor Voula Patoulidou op de 100mH

In 1992 was de Amerikaanse Gail Devers voorbestemd om de koningin van de Olympische Spelen te worden. Twee jaar eerder leek haar veelbelovende carrière nochtans voorbij, toen de ziekte van Graves bij haar werd vastgesteld. Door die ziekte dreigde ze blind te worden en was er zelfs even sprake van een voetamputatie. Na een zware bestralingstherapie overwon ze de ziekte en herstelde ze verbazend snel. Op het WK 1991 haalde ze al zilver op de 100mH en in Barcelona mikte ze op eeuwige roem door zowel op de 100m als op de 100mH voor goud te gaan. Een ongebruikelijke combinatie, maar Devers had de snelheid, de kracht en de techniek om in haar opzet te slagen.

Op dag twee van de Spelen haalde ze alvast haar eerste gouden medaille binnen door in een bloedstollende 100m-finale nipt de Jamaicaanse Juliet Cuthbert en de Russische Irina Privalova voor te blijven. Op de 100mH zou ze vooral tegenstand krijgen van de Bulgaarse wereldrecordhoudster Yordanka Donkova,de Russische wereldkampioene Lyudmila Narozhilenko en haar landgenote LaVonne Martin. Niemand hield rekening met de 27-jarige Griekse atlete Paraskevi 'Voula' Patoulidou. Met een persoonlijke besttijd van 12"96 zou een finaleplaats voor haar al een hele prestatie zijn. Patoulidou overleefde zonder overtuiging de reeksen (13"14) en de kwartfinale (13"05), maar in de halve finale snelde ze met een tijd van 12"88 naar de derde plek en een plaats in de finale. Patoulidou vierde haar kwalificatie als een overwinning want als eerste Griekse atlete ooit haalde ze een Olympische finale. Bij atleten die zich onverwacht kwalificeren voor een finale treedt er vaak onbewust een soort decompressie op. Het grote doel is dan al bereikt en in de finale komen ze er dan dikwijls niet aan te pas. Mede om die reden dichtte nog steeds niemand haar medaillekansen toe. Lynda Tolbert en vooral Gail Devers moesten in de andere halve finale niet voluit gaan om zich te plaatsen en waren intrinsiek ook sneller dan de Griekse. Een hordenloop is echter iets speciaals. Een fractie van een seconde concentratieverlies, een aarzeling of een kleine misrekening kunnen je hele wedstrijd om zeep helpen. Door de druk en de nervositeit van een Olympische finale is de uitslag dan ook nooit te voorspellen. Daar stonden ze dan met zijn achten in de finale. De camera's waren vooral op Donkova, Martin en Devers gericht. Terwijl Devers als een speer uit de startblokken vloog, miste wereldrecordhoudster Donkova compleet haar start. Devers bouwde haar voorsprong na iedere horde uit en leek onbedreigd op haar tweede gouden medaille af te stevenen. Op de de laatste horde ging het echter compleet mis. De Amerikaanse tikte de horde zwaar aan waardoor ze uit evenwicht raakte en struikelde. Achter haar waren Donkova, Martin en een verbazende Patoulidou in heftige strijd verwikkeld voor de andere medailles, maar het drietal snelde in extremis Devers nog voorbij. De Amerikaanse kon zich niet herstellen van haar struikeling en ging al vallend door de finish. Alle ogen waren de hele wedstrijd op haar gericht, zodanig dat niemand onmiddellijk wist wie nu Olympisch kampioene was geworden. Het bleek de onbekende Patoulidou te zijn die met een fantastische tijd van 12"64 alle favorieten een neus zette. Pas na het bekijken van de herhaling werd duidelijk wat een sterke tweede wedstrijdhelft de Griekse had afgelegd. De camera's bleven in eerste instantie op Devers gericht die haar ontgoocheling verbeet, maar ondertussen was Voula Patoulidou door het dolle heen. De Griekse is zonder twijfel een van de meest onverwachte Olympisch kampioenen uit de atletiekgeschiedenis. 

Na de Spelen van 1992 besliste ze zich opnieuw te gaan toeleggen op het verspringen, haar eerste liefde. Ze vond dat ze het hoogst mogelijke had bereikt op de hoge horden en in Atlanta wou ze nu ook in het verspringen de Olympische finale halen. Ze slaagde hierin en werd 10de. In Sydney (2000) en Athene (2004) maakte Patoulidou nog deel uit van het Griekse 4x100m estafetteteam, zodat ze uiteindelijk aan vijf opeenvolgende Olympische Spelen deelgenomen heeft. In Griekenland is Patoulidou een echte volksheldin en na haar carrière ging ze de politiek in. Momenteel is ze vice gouverneur van Thessaloniki.

114 jaar later ... Hibernian wint zijn derde Schotse FA Cup

In de Schotse FA Cup finale stonden afgelopen weekend met Rangers FC en Hibernian twee Championship-teams tegenover elkaar. Rangers FC pakte een paar weken geleden de titel in de Schotse tweede afdeling en verzekerde zich daarmee opnieuw van een plaats in de Premier League. Het team van Mark Warburton wou met bekerwinst de kers op de taart zetten en zou op die manier volgend seizoen opnieuw Europa ingaan. Hun tegenstander, Hibernian, liep net de promotie naar de eerste klasse mis en wacht al 114 jaar op een nieuwe beker. Dit seizoen stonden beide teams al 5 keer tegenover elkaar en daarbij won Rangers FC drie keer en Hibernian twee keer. De wedstrijden tussen beide teams stonden wel telkens bol van spektakel. In die vijf wedstrijden werd mar liefst 23 keer gescoord. De verwachtingen waren dus hooggespannen voor deze finale ... en die verwachtingen werden ook ingelost.

David Gray scoort 2-3 - GettyImages

Beide teams speelden vrank en vrij en na drie minuten opende Anthony Stokes de score voor Hibernian. Het team uit Edinburgh kreeg na het openingsdoelpunt nog tal van kansen om de score te verdubbelen, maar uiteindelijk maakte Rangers-boegbeeld Kenny Miller in de 27ste minuut gelijk. Na de pauze ging de wedstrijd gelijk op en iets na het uur verschalkte Andy Halliday met een mooie plaatsbal Hibernian-doelman Logan. De Rangers leken op de overwinning af te stomen, maar in de 80ste minuut prikte de onvermijdelijke Anthony Stokes met het hoofd de gelijkmaker op het bord. Het spektakelstuk leek een verlengstuk van 30min te gaan krijgen, toen Hibernian in blessuretijd nog een corner kreeg. Stevenson schilderde de bal op het hoofd van David Gray die met een buffelstoot een einde maakte aan het 114 jaar wachten van de Hibernian-fans. Wat volgde was uitzinnige vreugde bij de Hibernian-spelers, ongeloof bij de Rangers. Na het laatste fluitsignaal barstte het feest los bij de Hibernian-aanhang. Het was een waar delirium ...

Een grote smet op de feestvreugde was wel dat Hibernian-supporters het veld opstormden en op de vuist gingen met Rangers-supporters. Ook een aantal spelers van Rangers deelden in de klappen. Een jammerlijk slot van een spetterende finale.

Frédéric Frans : "Ik sluit een terugkeer naar België niet uit"

Frédéric Frans bij Partick Thistle - Foto: Facebook

Na twintig jaar bij SK Lierse te hebben gevoetbald, koos Frédéric Frans in 2014 voor een buitenlands avontuur bij het Schotse Partick Thistle, een kleine, gezellige club uit Glasgow. In de afgelopen seizoenen groeide de rijzige verdediger uit tot een vaste waarde en een van de publiekslievelingen bij The Jags. Hij voelt zich heel goed thuis in Schotland en bij de club, maar toch sluit hij een terugkeer naar België niet uit. Het voetbalseizoen in Schotland zit er momenteel op en samen met mij blikte Frédéric nog eens terug op het afgelopen jaar.

De competitie in Schotland is afgelopen en met Partick Thistle werd je 9de. Ben je daarmee tevreden? 

"Met onze ploeg kenden we een beetje een vreemd seizoen. We hadden een dramatische seizoensstart. Van onze eerste negen wedstrijden konden we er geen enkele winnen en scoorden we ook slechts twee doelpunten. Defensief stonden we wel goed, maar offensief kregen we niets voor mekaar. Op de tiende speeldag haalden we dan uiteindelijk onze eerste overwinning van het seizoen. De 3-0 zege tegen Dundee Utd zorgde voor een ommekeer en dan zijn we een enorme opmars begonnen. Van de bodem van het klassement rukten we op naar plaats 7de plaats op de 33ste speeldag. We kwamen net 1 puntje tekort voor play-off 1. Jammer want dat zou een fantastische prestatie geweest zijn voor de club. Uiteindelijk zijn we negende geworden, en daar moeten we tevreden mee zijn."

Als verdediger pikt Frans ook af en toe een goal mee. - Foto: Twitter

De Jupiler Pro League is dus niet de enige competitie waar playoffs worden gespeeld.

"In Schotland is het wel anders dan in België. Hier splitsen ze de competitie na speeldag 33 op in top 6 en bottom 6, maar dan wel met behoud van punten. In België stond de play-off 1 steeds garant voor spektakel en spanning. Op dat vlak is het wel een goeie zaak voor het Belgische voetbal. Play-off 2 aan de andere kant vind ik niet zo geweldig."

Dit seizoen had je zelf nogal wat af te rekenen met kleine blessures. Hoe kijk je terug op je eigen prestaties dit seizoen?

"Voor mij persoonlijk was het inderdaad een seizoen dat steeds werd onderbroken door kleine, vervelende blessures. Het waren nooit echt ernstige blessures, maar na een aantal matchen stond ik steeds weer een paar weken aan de kant. Het is lastig om telkens opnieuw terug te moeten vechten en op die manier heb ik uiteindelijk een twintigtal wedstrijden op de teller dit seizoen. Over de meeste wedstrijden die ik gespeeld heb, ben ik wel tevreden. Bij ongeveer de helft van mijn wedstrijden hielden we de nul, wat toch wel goed is voor een kleine club zoals Partick."

Partick Thistle is bij de Belgische voetbalsupporters niet zo heel bekend. Vertel eens iets meer over de club.

"Partick Thistle is de "kleine" club uit Glasgow, maar toch is het een heel populaire club. De rivaliteit tussen Celtic en de Rangers is hier enorm, en Partick is zowat de club die iedereen graag heeft. Het is een typische traditieclub en eigenlijk heeft de club best wel een mooie geschiedenis. In de jaren '80 was het een van de betere clubs in Schotland."

Hoe ben je eigenlijk in Schotland en bij deze club terechtgekomen?

Frédéric Frans als kapitein bij Lierse - Foto: PhotoNews

"Na twintig jaar bij SK Lierse vond ik dat het tijd was om andere lucht te gaan opsnuiven. Ik wou altijd al naar het buitenland om een nieuwe voetbalcultuur te leren kennen. Er werd gezegd en geschreven dat ik in 2014 geen nieuw contract kreeg bij Lierse, maar dat klopt niet helemaal. Ik kreeg wel degelijk een driejarig voorstel, maar dat heb ik geweigerd. Mijn vertrek uit Lierse was volledig mijn keuze. Het is wel zo dat er bepaalde dingen gebeurd zijn die mijn afscheid wel pijnlijk hebben gemaakt. Het Britse voetbal heeft me altijd al aangesproken en via Charly Miller, met wie ik nog bij Lierse samengespeeld heb, ben ik uiteindelijk bij Partick Thistle terechtgekomen."

Kun je de Schotse competitie vergelijken met de Belgische?

Partick Thistle: de derde club uit Glasgow

"Eigenlijk is het verschil tussen beide competities miniem. Hier wordt er minder tactisch, maar met meer passie gevoetbald. Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen mooi voetbal gespeeld wordt in Schotland. Vele clubs, waaronder Partick, proberen echt goed en attractief te voetballen. In België ligt het tempo wat lager dan hier. Daarnaast is een wedstrijd in Celtic echt uniek, en totaal niet te vergelijken met een wedstrijd in de Belgische competitie."

En volgend seizoen speelt Rangers FC ook terug in de hoogste afdeling. Hoe belangrijk is hun terugkeer voor het Schotse voetbal?

"Rangers FC is natuurlijk samen met Celtic de grootste club van het land. Dat deze club volgend seizoen terug in de Premier League actief zal zijn, is fantastisch. Stel je voor dat Anderlecht in de tweede klasse zou spelen. Alleen al voor de Old Firm is de terugkeer van Rangers FC belangrijk. Het geeft de Schotse competitie in het buitenland ook weer wat meer uitstraling. Ook in de lagere afdelingen kwamen in Ibrox Stadium wekelijks 55000 mensen de club aanmoedigen. Dit zegt genoeg over de grootte van deze club."

Hoe ziet de toekomst eruit voor jou?

"Geen idee. Ik voel me heel goed in Schotland en ik wordt hier ook enorm geapprecieerd. Dat merk ik in de pers en ook bij de supporters. Daarenboven is Glasgow een fantastische stad om in te wonen. De mensen zijn hier zo vriendelijk en behulpzaam ... er heerst hier gewoon een fantastische mentaliteit. Ik ben ook verliefd geworden op het land en ik zou hier eigenlijk de rest van mijn leven willen blijven. Toch droom ik ervan om ook ooit in de Engelse competitie te spelen. De Premier League zou fantastisch zijn, maar realistisch gezien denk ik dat ik meer op het Championship moet mikken. Da's ook een prachtige competitie. Anderzijds sta ik ook niet weigerachtig tegenover een terugkeer naar de Belgische competitie. Afgelopen winter was er toch ook heel wat interesse van Belgische eersteklassers die me wilden inlijven. Eerlijk gezegd ben ik geen voorstander van een wintertransfer. Als je van bij het begin van het seizoen bij een club kunt starten, is dat toch interessanter. We zien wel wat het wordt. Nu eerst genieten van een deugddoende vakantie."

Bruno Carvalho: "Trots om ooit de kleuren van deze prachtige club te hebben gedragen."

Bruno Carvalho - foto: Facebook

Royal Antwerp FC staat op het punt om na 16 jaar afwezigheid opnieuw te promoveren naar de eerste klasse. Dit zorgt voor een ware voetbalhype in ’t Stad en ook bij spelers met een verleden bij The Great Old brengt dit iets te weeg. De Portugees Bruno Carvalho die in 2011 op de Bosuil neerstreek, en gedurende twee jaar het rood-witte shirt droeg, volgt de prestaties van Antwerp ook nog steeds op de voet. Momenteel vecht de technisch onderlegde flankaanvaller bij de Portugese tweedeklasser SC Farense tegen de degradatie, maar hij maakte graag wat tijd vrij om terug te kijken op zijn periode bij den Antwerp. “Ik bewaar heel veel mooie herinneringen aan die periode en ik zal de club en de supporters altijd een warm hart toedragen. Een mooie club als Royal Antwerp FC verdient het om eindelijk terug op het hoogste niveau mee te strijden.”

“Ik startte het seizoen 2011/2012 bij de Portugese tweedeklasser Atletico Clube de Portugal. We hadden een goeie groep en speelden collectief ook een heel sterke campagne. Na de heenronde stonden we op de eerste plaats en leken we op weg naar promotie. Ik heb zelf zeker ook bijgedragen tot het succes van ploeg en dank zij mijn goeie prestaties kwam ik in beeld bij Royal Antwerp FC. Ik kende de club wel, maar pas toen de interesse concreet werd en er mij een contract werd aangeboden, ben ik me goed gaan informeren. De rijke geschiedenis van de club en het ambitieuze plan om zo snel mogelijk opnieuw terug te keren naar de eerste klasse, hebben me eigenlijk vrij snel overtuigd om deze uitdaging aan te gaan. Ik had van bij het begin het gevoel dat de voorzitter en de hele staf volledig achter mij stonden. Voor mij persoonlijk was het trouwens ook een hele eer om de kleuren van deze schitterende club te mogen dragen. Dit was een grote stap in mijn carrière en ik hoopte ook om de club te kunnen helpen promoveren en eindelijk ook mijn carrière op het hoogste niveau verder te zetten,” aldus Bruno Carvalho.

Antwerp heeft fantastische supporters

“De eerste maanden bij de club waren behoorlijk moeilijk voor me. Ik was in een nieuwe omgeving, sprak de taal niet en raakt bij een van de eerste trainingen al onmiddellijk geblesseerd. Pas twee en een halve maand na mijn komst, kon ik mijn debuut maken in het Antwerp-shirt. Ik moest ook nog aanpassen aan de Belgische voetbalcultuur. Het voetbal in België was minder technisch en veel fysieker dan in Portugal. Maar al bij al verliep de aanpassing behoorlijk vlot. Ik stelde ook met veel plezier vast hoe intens het voetbal in Antwerpen werd beleefd. Ik zag er mensen en hele gezinnen die verliefd waren op den Antwerp en die de club, na zovele successen, ook in de tweede afdeling bleven steunen. Ik voelde me er ook heel erg geliefd bij de supporters en had het gevoel dat mijn kwaliteiten als voetballer echt naar waarde werden geschat. Ik zal ook nooit vergeten dat ik tijdens mijn tweede seizoen werd verkozen tot favoriete speler van de supporters.”

Ik verliet de club met pijn in het hart

Bruno Carvalho in het Antwerp-shirt - foto: Facebook

“Jammer genoeg veranderde er heel veel tijdens mijn derde jaar bij de club. Er kwam een nieuwe investeerder, een nieuwe trainer en heel veel nieuwe spelers. Om de een of andere reden werd ik aan de kant geschoven en was er voor mij geen plaats meer in de ploeg. Tot op heden weet ik nog steeds niet wat de redenen hiervoor waren. Onder Jimmy Hasselbaink heb ik nooit echt een kans gekregen en daardoor was ik enorm gefrustreerd. Ik heb moeilijke momenten beleefd, maar ja, ook dat is voetbal. Soms is hard werken niet voldoende en moet je geluk hebben om met mensen te kunnen werken die in je geloven. Uiteindelijk werd ik uitgeleend aan KSK Heist en later ook aan Berchem Sport. Ik ben de mensen van beide clubs ontzettend dankbaar voor de kans die ze mij gegeven hebben. Ik zal nooit vergeten wat ze voor mij gedaan hebben. Ze hebben me geholpen om mijn carrière opnieuw te lanceren nadat ik bij Antwerp op een dood spoor zat. Nadat mijn driejarig contract afgelopen was, besliste ik om terug te keren naar Portugal. Er waren wel wat Belgische en Nederlandse clubs geïnteresseerd, maar op familiaal vlak leek het best om terug te keren naar Portugal. Het was wel met pijn in het hart, want ik hield van de club Antwerp, de stad en de mensen. Ondanks het einde in mineur bij de club, hou ik toch vooral heel goeie herinneringen over aan mijn Belgische periode. Ik volg de resultaten van Antwerp nog steeds van heel nabij en ik ben dan ook heel erg blij dat het grote doel om terug te keren naar de hoogste afdeling dit jaar eindelijk zal gerealiseerd worden. Van bij het begin van dit seizoen had ik het gevoel dat het deze keer echt zou gaan lukken. Ik ben heel trots ooit de kleuren van deze prachtige club te hebben mogen dragen en ik wens de club en de supporters ook het allerbeste toe. Ik ben hen heel erg veel verschuldigd. Voor de rest kan ik maar een ding zeggen : COME ON REDS !!!!” besluit de minzame Portugees.

Bram Ghuys klaar voor internationale doorbraak

Bram Ghuys - Foto: Facebook

In de jaren '80 had België met Eddy Annys een echte wereldtopper in het hoogspringen. Zijn 2m36, gesprongen in 1986 op een meeting in Gent, is nog steeds het nationaal record. Sindsdien is er nooit echt iemand geweest die in zijn voetsporen leek te kunnen treden. Stijn Stroobants manifesteerde zich begin de jaren 2000 wel als een groot talent, maar, deels door blessureleed, kon hij de hoge verwachtingen nooit echt inlossen. Toch mag er hoopvol naar de toekomst gekeken worden. België heeft in de persoon van Bram Ghuys opnieuw een talentvolle hoogspringer in zijn rangen. De atleet van Topsport Vlaanderen boekt jaar na jaar vooruitgang en etaleert ook steeds een grote regelmaat in zijn sprongen. Op termijn kan hij uitgroeien tot een vaste waarde op het internationale atletiektoneel. Na een goeie winter, waarin hij zijn persoonlijk record indoor aanscherpte tot 2m23, lijkt hij klaar om deze zomer opnieuw een grote stap voorwaarts te zetten. Het EK in Amsterdam is een realistisch doel en de Olympische Spelen een stille droom.
"Ik heb een goed indoorseizoen achter de rug en ik ben heel tevreden over de vooruitgang die ik geboekt heb. Aangezien de limiet voor het WK indoor (2m33) buiten bereik lag, had ik niet echt een groot doel deze winter. Daardoor ben ik samen met mijn trainer op een totaal andere manier beginnen trainen. Ik ben onder andere ook op stage geweest naar Leverkusen en daar zijn we meer aan de basis en aan de snelheid van mijn aanloop beginnen werken. Door die aanpak ben ik sneller, sterker en leniger geworden. Met een andere aanloop kan ik mijn snelheid beter gebruiken om gemakkelijker hoogte te winnen. Ik stoot nu ook wat verder van de mat af en daardoor zit de timing boven de lat nog niet altijd helemaal goed. Het was dan ook een beetje afwachten hoe ik het er op wedstrijden vanaf ging brengen deze winter. Ik had vooraf gehoopt om indoor voor het eerst over 2m20 te gaan, maar dat dit al onmiddellijk bij mijn eerste wedstrijd ging lukken, had ik ook niet verwacht. Het ging allemaal verbazend vlot en het feit dat ik in al mijn wedstrijden kon bevestigen, stemt me heel tevreden. Ik heb deze winter heel regelmatig gesprongen en dat doet het beste verhopen voor de zomer. Het was misschien nog mooier geweest, indien ik de limiet voor het EK in Amsterdam (2m26) al had gehaald, maar ik heb er vertrouwen in. Op training heb al vaak goeie sprongen afgeleverd op die hoogte en ik weet dat de limiet binnen mijn bereik ligt."
EK Amsterdam als absolute hoofddoel

De afgelopen jaren nam Bram tweemaal deel aan het EK U23. In 2013 werd hij in Tampere 16de met een sprong over 2m17 en vorige zomer werd hij in Tallinn 10de met 2m15. Deze zomer staat voor hem alles in het teken het Europees Kampioenschap in Amsterdam. "Na het EK U23 vorig jaar, is het nu de bedoeling om aan te knopen met het internationale niveau van de elite. Amsterdam is het absolute hoofddoel van deze zomer, maar met een rol als figurant wil ik me daar ook niet tevreden stellen. Als ik het EK haal, dan wil ik daar ook een rol van betekenis spelen en boven mezelf uitstijgen. Als dat lukt, dan is misschien zelfs de limiet voor Rio [2m29] niet onmogelijk. Dat betekent natuurlijk wel dat ik vijf centimeter hoger moet gaan springen dan mijn huidig persoonlijk record. Da's op dit niveau veel, maar je moet ambitieus zijn. Ik hoop deze zomer een constant seizoen te springen, met hopelijk een paar uitschieters," aldus Bram.
Nieuwe trainingsmethode

"Zoals ik daarnet al zei, ben ik deze winter op een drastisch andere manier beginnen trainen. Dit zou normaal gezien zijn vruchten moeten afwerpen deze zomer. Ik geloof ook dat ik nog veel groeimarge heb, en dat ik de komende jaren ook steeds hoger kan springen. In het tussenseizoen hebben we ook spiertesten afgenomen. Daaruit bleek dat ik links-rechts wel in evenwicht ben, maar dat de verhouding quadriceps-hamstrings nog geoptimaliseerd kan worden. Als ik daardoor nog meer snelkracht kan ontwikkelen, dan kan mijn aanloop nog sneller worden en kan ik die snelheid ook beter omzetten in hoogte. Verder ben ik ook beginnen samenwerken met een sportpsycholoog en daardoor heb ik op psychologisch vlak ook grote stappen voorwaarts gezet. Vroeger was ik bij het begin van de wedstrijd niet altijd even geconcentreerd en zo verspeelde ik in de aanvangsfase te veel energie en krachten,"
Uitzonderlijke generatie werkt inspirerend

Het hoogspringen bij de mannen staat de laatste jaren op een uitzonderlijk hoog niveau. Mutaz Essa Barshim, Bogdan Bondarenko, Ivan Ukhov, ... ze lijken allen in staat om het wereldrecord van de legendarische Javier Sotomayor (2m45) van de tabellen te springen. Daarnaast staan ook atleten als Chris Baker en Gianmarco Tamberi klaar om hen het vuur aan de schenen te leggen op de grote kampioenschappen. De uitzonderlijke generatie hoogspringers heeft ook een inspirerend effect op Bram Ghuys. "De topprestaties die de afgelopen jaren geleverd werden in het hoogspringen, werken zeker inspirerend voor me. Atleten als Tamberi en Baker ben ik al vaak tegengekomen op kampioenschappen en internationale meetings. Zij hebben de laatste jaren veel progressie geboekt en dat geeft natuurlijk ook een boost om zelf ook richting die hoogtes te gaan. Ik zoek ook steeds meer internationale wedstrijden op, want dat is veel competitiever en interessanter voor me. Mijn aanvangshoogte is meestal 2m10 en in België hebben dit jaar bij voorbeeld maar drie springers die hoogte overschreden. Dit betekent dat ik in België mijn wedstrijd pas kan beginnen nadat alle andere springers al klaar zijn. Dan moet ik helemaal alleen springen en da's niet aangenaam en ook niet bevorderlijk voor mijn prestaties. Deze winter heb ik bijvoorbeeld deelgenomen aan een wedstrijd in Keulen. Ik had er het op twee na laagste PR en uiteindelijk werd ik er 7de op 14 deelnemers. Ik werd zowat meegezogen door het niveau van de tegenstanders en ben er boven mezelf uitgestegen. Op de IFAM in Gent was dat min of meer hetzelfde verhaal," besluit de rijzige Dworpenaar.

Nadine Broersen: "Gedwongen rust is misschien wel goeie zaak"

Nadine Broersen - Foto AFP

Zaterdag kroonde Brianne Theisen Eaton zich tot wereldkampioene op de vijfkamp. De Canadese maakte in de afsluitende 800m een achterstand van 150 punten op de Oekraïense Anastasiya Mokhnyuk goed en haalde zo haar eerste internationale titel binnen. In Sopot werd ze twee jaar geleden nog tweede na de Nederlandse Nadine Broersen, die noodgedwongen forfait moest geven voor dit WK. Eind februari liep Broersen een blessure aan de knie op waardoor ze haar wereldtitel niet kon verdedigen. "Dit kwam heel hard aan, maar misschien is de gedwongen rust wel positief met het oog op de zomer."

Nadine Broersen (25) had al een paar weken last van haar knie, toen eind februari een MRI-scan een scheurtje in de achterste kruisband aan het licht bracht. Dit was een ferme streep door haar rekening want ze was erop gebrand om haar wereldtitel op de vijfkamp te verdedigen en wie weet zelfs te verlengen. "Die blessure en mijn forfait voor het WK kwam heel erg hard aan. Ik wou in Portland heel graag opnieuw laten zien wat ik waard was en bewijzen dat ik de afgelopen jaren ook stappen voorwaarts gezet had. Dit jaar zijn er met het WK indoor, het EK in Amsterdam en de Olympische Spelen drie heel belangrijke kampioenschappen. Ik wil eigenlijk altijd aan elk kampioenschap met succes deelnemen en ik had van Portland ook echt een doel gemaakt. Maar helaas...," aldus Nadine.

Geluk bij een ongeluk

Blessures horen nu eenmaal bij het leven van een topsporter. Het komt erop aan om na iedere tegenslag mentaal de moed en de kracht te vinden om terug te slaan en te geloven dat je sterker terug zal keren. "Over het algemeen vind ik dat ik goed met blessures kan omgaan. Ik heb daar alleen een beetje tijd voor nodig. In eerste instantie kan ik heel erg boos zijn en behoorlijk emotioneel reageren, maar na verloop van tijd ben ik erg positief en kijk ik met veel vertrouwen richting de toekomst. Dit is nu ook zo. Momenteel ben ik al opnieuw druk bezig met de revalidatie en de opbouw naar het zomerseizoen toe. Het gaat best goed ... eigenlijk veel beter dan verwacht. Misschien was deze gedwongen rust wel een geluk bij een ongeluk. Ik ben nu al veel eerder dan gepland bezig met de opbouw voor de zevenkamp. Ik ben er dan ook stellig van overtuigd dat ik heel fit het zomerseizoen zal ingaan."

Rio blijft het hoofddoel

Met het Europees Kampioenschap en de Olympische Spelen in Rio krijgt Broersen deze zomer op korte tijd twee heel belangrijke zevenkampen voorgeschoteld. "Uiteraard is Rio het absolute hoofddoel van het seizoen, maar eigenlijk vind ik iedere wedstrijd in aanloop daarvan belangrijk. Ik ben nu 25 en van meerkampers zeggen ze dat ze rond deze leeftijd op hun best zijn. Ik ben er zeker van dat ik dit jaar opnieuw mooie dingen zal laten zien en 2016 moet voor mij één van de mooiste jaren uit mijn carrière worden. Toch ben ik er ook van overtuigd dat mijn carrière na 2016 nog lang niet over is. Ik leer nog iedere dag bij en ik weet dat ik nog ieder jaar vooruitgang kan boeken," besluit ze.

Portland 2016 - Braziliaanse springers ontgoochelen

Fabiana Murer ontgoocheld na 6de plaats - foto: Don Emmert/AFP

Het Wereldkampioenschap indoor in Portland werd afgelopen nacht op gang geschoten met het polsstokspringen bij de mannen en de vrouwen. Voor Brazilië kwamen met Fabiana Murer en Thaigo Braz twee medaillekandidaten aan de start. Beide atleten kenden echter een offday en moesten vroegtijdig de polsstokken opbergen. Geen ideale repetitie voor die andere belangrijke afspraak dit seizoen : de Spelen in Rio.

Fabiana Murer, die afgelopen zomer nog tweede werd op het WK outdoor in Peking, is een van de grote Braziliaanse uithangborden voor de Olympische Spelen in Rio. De Braziliaanse heeft zowel indoor (2010) als outdoor (2011) al een wereldtitel op haar naam staan en ze droomt ervan om deze zomer voor eigen publiek met een Olympische medaille haar carrière te beëindigen. De 34-jarige springster had deze winter een beste prestatie van 4m71 op haar naam staan en ze was naar Portland getrokken om er mee te doen voor de medailles. Jammer genoeg kende ze geen al te goeie dag en moest ze na drie mislukte pogingen op 4m70 vroegtijdig de competitie verlaten. Met 4m60 werd ze ietwat ontgoochelend zesde. De wereldtitel ging naar de Amerikaanse Jenn Suhr die telkens bij haar eerste poging over respectievelijk 4m60, 4m75, 4m85 en 4m90 ging. De Amerikaanse kampioene Sandi Morris werd met 4m85 tweede, terwijl de Griekse Ekaterini Stefanidi (4m80) brons haalde. 

Thiago Braz - foto www.consudatle.org

Thiago Braz verraste deze winter door in Berlijn over 5m93 te gaan en daarmee bekleedde hij de derde plaats op de wereldranglijst. Toch kon de 22-jarige Braziliaan die goeie prestatie nadien niet helemaal bevestigen. Een week na zijn recordsprong, bleef hij op de Glasgow Indoor Grand Prix steken op 5m60 en die lijn werd ook in Portland doorgetrokken. Hij liet slechts één geldige sprong optekenen : op 5m55. Daarmee werd hij, ex aequo met de Fransman Jérôme Clavier, twaalfde en liet hij enkel landgenoot Augusto Dutra de Oliveira (5m40) nog achter zich. Het goud in Portland was voor favoriet Renaud Lavillenie, die aan twee sprongen voldoende had om de wereldtitel veilig te stellen. Na zijn sprong over 5m90 bleef hij als enige in competitie en liet hij de lat op 6m02 leggen. De Fransman bevestigde zijn suprematie en ging bij zijn eerst poging over die hoogte, waardoor hij zijn wereldtitel nog wat meer glans gaf. Lavillenie probeerde het daarna nog drie keer op wereldrecordhoogte (6m17), maar dat bleek te hoog gegrepen. De tweede en de derde plaats bij de mannen was weggelegd voor de Amerikaan Sam Kendricks (5m80) en de Pool Piotr Lisek (5m75).

Carlos Nascimento : geen sponsors, wel op het WK indoor.

Carlos Nascimento - Foto RTP

Net als België vaardigt Portugal een kleine delegatie af voor het WK indoor in Portland. Nelson Evora, voormalig Olympisch en wereldkampioen hinkstapspringen, is de absolute vaandeldrager van de Portugese selectie. Daarnaast haalde enkel Carlos Nascimento (60m) de selectienorm en kreeg meerkamper Samuel Remédios een uitnodiging van de IAAF om naar Portland af te reizen. De 21-jarige Carlos Nascimento werd in 2012 op het WK Junioren 7de op de 100m en is er nu voor de eerste keer bij op het hoogste niveau.

Op 20 februari werd Carlos Nascimento in Pombal nationaal kampioen op de 60m in 6"63, een nieuw Portugees U23 record. Deze prestatie betekende meteen ook een ticket voor het WK indoor. "Ik kwam met een PR van 6"72 naar het nationaal kampioenschap. Ik wist dat ik onder de 6"70 kon lopen, maar dat ik 6"63 en de limiet voor Portland ging halen, was toch ook voor mij een verrassing. In Portland ga ik in eerste instantie genieten van het kampioenschap en de hele omkadering ... maar ik zal uiteraard ook proberen om nog sneller te gaan lopen. Ik heb heel hard getraind en ben in vorm, dus wie weet."

Atletiek was een spelletje

Als junior scheerde de getalenteerde sprinter al hoge toppen want in 2012 werd hij met 10"41 al 7de op het WK junioren in Barcelona. Datzelfde jaar kroonde hij zich ook als allerjongste Portugese atleet ooit tot nationaal kampioen op de 100m. De seizoenen die daarop volgden, kon hij de grote verwachtingen niet echt inlossen en stagneerde hij wat. "Ik was toen nog heel jong en atletiek was voor mij toen een spelletje. In de jeugdreeksen haalde ik goeie resultaten, zonder er echt veel voor te doen. Dit jaar ben ik anders tegen atletiek beginnen aankijken. Ik leg nu meer trainingsernst aan de dag en ben vastberaden om mijn atletiekdromen na te streven. Op basis van mijn vooruitgang deze winter, verwacht ik ook dat ik deze zomer mijn persoonlijk record op de 100m en op de 200m kan aanscherpen. Aan de Olympische Spelen in Rio durf ik nog niet te denken. Ik moet stap per stap vooruit gaan en daarom lijkt het EK in Amsterdam me een meer realistisch doel. De concurrentie in Portugal op de 100m en de 200m is trouwens heel groot voor het ogenblik. Zelfs in die mate dat er misschien een estafetteploeg naar Rio zal gestuurd worden. Ik zie wel wat er komt. Als ik Rio haal, dan zal dat een hele mooie bonus zijn. Maar ik focus mij er niet op. Het komt erop aan om hard te blijven verder werken en dan volgen de resultaten hopelijk."

Geen sponsors

Portugal heeft een rijke geschiedenis in de atletiek, maar vandaag is het er voor opkomend talent heel moeilijk om een internationale carrière uit te bouwen. Meer nog dan in België gaat alle aandacht - en geld - naar Koning Voetbal. Atleten zijn vooral op zichzelf aangewezen en moet heel vaak zelf grote (financiële) inspanningen leveren. "Van de Portugese Atletiekfederatie krijg ik een beperkte beurs, maar dat is tot op heden ook de enige financiële steun waar ik op kan rekenen. Ik heb verder geen sponsors en dat zorgt ervoor dat ik zelf enorm veel geld moet investeren in de atletiek. Kledij, spikes, verplaatsingen,... alles moet ik zelf bekostigen. Als student is dat niet altijd even gemakkelijk, maar ik geloof dat alle inspanningen ooit beloond zullen worden. Het heeft in ieder geval al geleid tot een startbewijs voor het WK indoor," besluit Carlos Nascimento.

Josephine Moultrie met gezonde ambitie naar WK in Portland

Josephine Moultrie (centraal) - foto Bobby Gavin

Afgelopen week heeft de Britse Atletiekbond de namen bekend gemaakt van de atleten die in Portland (VS) aan het wereldkampioenschap indoor zullen deelnemen. In het totaal werden 23 atleten geselecteerd. Op de 3000m bij de vrouwen zullen Stephanie Twell en Josephine Moultrie aantreden. Voor die laatstgenoemde is het haar eerste groot internationaal kampioenschap bij de elite. De 25-jarige atlete geldt als een groot talent, maar toch is de kwalificatie voor het WK een kleine verrassing. De Schotse moest zowat het hele vorige seizoen missen door hartproblemen. Een euvel dat ook vandaag nog niet helemaal verholpen is.

Eerder dit seizoen mocht Josephine Moultrie als lid van de Britse selectie deelnemen aan de Great Edinburgh Cross Country, maar eigenlijk was het al van 2009 - bij de junioren - geleden dat ze nog aan een internationaal kampioenschap had deelgenomen. "De afgelopen jaren ben ik er al een aantal keer heel dicht bij geweest, maar nooit haalde ik het definitieve Britse team. Dat was niet altijd gemakkelijk en vooral de niet-selectie voor de Commonwealth Games van 2014 in mijn thuisstad Glasgow was enorm frustrerend. Ik haalde éénmaal de selectienorm, maar Schotland eiste dat de limiet tweemaal gelopen moest worden. Toch ben ik heel blij en trots dat ik nooit heb opgegeven en dat ik altijd verder ben blijven werken. Ik wist dat mijn tijd nog ging komen ... en deze winter is het dus gelukt. Ik kijk er enorm naar uit en ik trek met realistische verwachtingen naar Portland. Aan de ene kant weet ik dat het WK een leerschool wordt voor me, maar aan de andere kant wil ik er ook wel een prestatie neerzetten. Ik hoop er de finale te halen ... en wie weet wat er dan nog mogelijk is," aldus Josephine, die atletiek met een job bij de Glasgow Athletics Association.

Hartritmestoornissen

Het feit dat Josephine Moultrie op het WK in Portland aanwezig zal zijn, is een klein mirakel te noemen. Vorig jaar kreeg ze op het nationaal indoorkampioenschap pijn in de borststreek en bleek dat ze met een hartritmestoornis sukkelde. Verschillende onderzoeken konden de oorzaak van de stoornissen niet achterhalen, en ook vandaag nog is haar hartritme nog niet zoals het hoort. "We weten dat er iets is dat mijn hartritme verstoord, maar we weten niet wat. Alle onderzoeken hebben tot nu toe steeds aangetoond dat mijn hart kerngezond is en dat is hoopgevend. Eind vorige zomer vermoedden we dat een virus de oorzaak was van de ritmestoornissen. Toen ik mijn wintertraining aanvatte, dacht ik dat ik van het probleem verlost was, want de symptomen van afgelopen zomer waren verdwenen. Toch toonde recent onderzoek aan dat mijn hart nog steeds onregelmatig klopt. Dat is natuurlijk niet aangenaam om te horen, maar de dokters hebben me groen licht gegeven om verder te trainen. Ik focus me dan ook vooral daarop. Het is mentaal niet altijd even gemakkelijk, maar ik probeer me er zo weinig mogelijk zorgen over te maken. Ik voel me heel goed en ik heb vertrouwen in mijn behandelende artsen."

Zomerseizoen

Na het WK in Portland kan de focus dan verlegd worden naar het zomerseizoen. Met het EK in Amsterdam en de Olympische Spelen in Rio wordt het een drukke atletiekzomer. "Op basis van mijn resultaten deze winter zou ik durven zeggen dat zowel het EK als de Olympische Spelen haalbaar moeten zijn. De 5000m lijkt de meest logische afstand, maar ik denk ook dat de limiet op de 1500m binnen mijn bereik ligt. Ik ben wel niet van plan om te gaan jagen op de limiet. Net zoals deze winter, zal ik het allemaal wedstrijd per wedstrijd bekijken. We zien wel wat er komt. Ik had ook niet verwacht me deze winter te plaatsen voor het WK indoor, dus ja, waarom zou het dan deze zomer ook niet lukken," besluit ze.

Glasgow Indoor GP : Mo Farah herovert Schotland

Mo Farah wint in Glasgow - Foto Getty

Zaterdag werd het vierde en afsluitende luik van de IAAF World Indoor Tour afgewerkt in het Schotse Glasgow. Het publiek kreeg hoogstaande competities te zien, maar een absolute individuele topprestatie bleef uit. Niettemin bracht Mo Farah het plaatselijke publiek in extase met winst in de afsluitende 3000m. Dafne Schippers op de 60m en Shawn Barber in het polsstokspringen, bewezen dat ze klaar zijn voor het WK in Portland en de Duitse paralympiër Markus Rehm won het verspringen.

Begin januari werd Mo Farah in de Edinburgh Cross Country nog verrassend geklopt door de Amerikaan Garrett Heath. De tweevoudig Olympisch kampioen zat duidelijk verveeld met deze nederlaag en was vastberaden die misstap bij een nieuw bezoek aan Schotland recht te zetten. Het publiek in Glasgow stond afgelopen zaterdag dan ook als een echt Tartan Army achter de Brit tijdens de afsluitende 3000m. Farah had vooraf aangekondigd dat hij het Brits record ging aanvallen, maar uiteindelijk nam hij genoegen met een overwinning in 7’39”55. In de laatste 400m nam hij de maat van de Keniaan Augustine Choge, die afklokte in 7”40”66. “Het was een rommelige wedstrijd,” aldus Farah. “Het tempo was te onregelmatig om een echte toptijd te realiseren. Het enige wat voor mij telde vandaag was de overwinning. Ik ben nu beter in vorm dan vorig jaar rond deze tijd en het doet enorm veel deugd om voor eigen volk en in zo’n deelnemersveld te kunnen winnen. De nederlaag in Edinburgh kwam hard aan, maar ik heb er lessen uit getrokken. Deze overwinning geeft me ook mentaal een boost. Dit was mijn enige indoorwedstrijd van het seizoen. Vanaf nu staat alles in het teken van Rio,” besloot Farah.

Schippers bevestigt en Safo-Antwi verrast

Dafne Schippers - foto EPA

De 60m werd vooraf aangekondigd als een duel tussen Dafne Schippers en de Britse nationaal recordhoudster Dina Asher-Smith. De Nederlandse wereldkampioene op de 200m deed wat van haar verwacht werd en won in 7”10. “Niet mijn beste wedstrijd, maar ik ben vooral blij dat ik hier win,” zei de 23-jarige Utrechtse onmiddellijk na de wedstrijd. De tweede plaats was voor de Jamaicaanse Elaine Thompson (7”14) die een fractie sneller was dan de Poolse juniore Ewa Swoboda (7”15). Asher-Smith eindigde ontgoochelend 6^de in 7”25.

Bij de mannen ging de overwinning op de 60m naar de verbazend sterke Sean Safo-Antwi in 6”56. De 25-jarige Brit, die dit seizoen nog geen enkele wedstrijd verloor, hield nog net zijn aanstormende landgenoot Richard Kilty (6”57) af. De bijna 40-jarige Kim Collins liep in de reeksen met 6”51 de snelste tijd, maar blesseerde zich tijdens de finale en moest op een draagberrie worden afgevoerd.

Paralympiër Markus Rehm wint het verspringen

Markus Rehm - Foto WDR

Greg Rutherford moest ook een van de grote figuren van deze meeting worden, maar jammer genoeg moest de Britse recordhouder afzeggen omwille van een lichte blessure. Toch werd het verspringen ook zonder hem een heel hoogstaande competitie. De Duitse paralympiër, Markus Rehm, won de wedstrijd in een sterke 8m10 en zette zo zijn sollicitatie om toegelaten te worden tot de Olympische Spelen kracht bij. “Het was mijn allereerste indoorcompetitie en ik vond het heel belangrijk dat ik hier mocht deelnemen. Ik ben enorm tevreden met het resultaat en ik hopelijk kan ik hierop verder bouwen. Het blijft voor mij een absolute droom om zowel aan de Paralympische als aan de Olympische Spelen te mogen deelnemen,” aldus Rehm.

Bij de vrouwen werd het verspringen een beklijvend duel tussen de Britse springsters Lorraine Ugen en Shara Proctor. Ugen won ietwat verrassend met een sprong van 6m80 tegenover 6m76 voor Proctor.

Bishop en Kszczot bevestigen dominantie op de 800m

Melissa Bishop - Foto www.athletics.ca

Toen de Schotse Laura Muir voor de start van de 800m werd voorgesteld, ontplofte de Emirates Arena zowat. De thuisloopster werd vier ronden lang voortgestuwd door het applaus en de aanmoedigingen van het Schotse publiek. Ze liep naar een nieuw persoonlijk record van 2’00”70, maar ze moest wel nipt de duimen leggen voor vice-wereldkampioene Melissa Bishop, die met 2’00”19 een nieuw Canadees record liep. “Ik ben tevreden met mijn prestatie, maar eigenlijk had ik gehoopt om onder de 2’00” te lopen. Dit was mijn laatste indoorwedstrijd, want vanaf nu krijgt het zomerseizoen alle voorrang,” zei de 27-jarige Bishop.

Bij de mannen stond er opnieuw geen maat op de Adam Kszczot, die afklokte op 1’46”23. De Poolse vice-wereldkampioen kwam deze winter bij 5 wedstrijden aan de start en won ze allemaal. Toch past ook hij voor het WK indoor in Portland. In Glasgow moest Mohamed Amman, de Ethiopische wereldkampioen van 2013, zijn grootste uitdager worden, maar hij struikelde na 600m en haalde de finish niet. De Ier Mark English werd na een sterke eindsprint knap tweede in 1’46”99.

Beste wereldjaarprestatie voor Iguider en U20 wereldrecord voor Tsegay op 1500m

Abdelaati Iguider - foto iaaf.org

De 1500m zorgde, zowel bij de mannen als bij de vrouwen, voor spektakel en knappe eindtijden. Vooraf deed het gerucht de ronde dat Ayanleh Souleiman zou trachten het wereldrecord van Hicham El Guerrouj (3’31”18) te benaderen. De 23-jarige atleet uit Djibouti had drie dagen eerder namelijk het wereldrecord op de 1000m scherper gesteld (2’14”20). Het draaide echter anders uit want het was de Marokkaan Abdelaati Iguider die met de overwinning ging lopen in een sterke 3’34”94. Souleiman werd tweede in 3’36”30. Beide atleten zullen elkaar in Portland ongetwijfeld opnieuw in de ogen kijken en waarschijnlijk onder elkaar uitmaken wie wereldkampioen wordt.

Bij de vrouwen werd het een verrassend spannende strijd tussen de Nederlandse Sifan Hassan en de Ethiopische tiener Gudaf Tsegay. Na 800m nam Hassan de leiding over van de tempomaakster en gaf die niet meer af. Toch zal ze waarschijnlijk ook wel geschrokken zijn teon ze vaststelde dat op 200m van het einde Tsegay nog steeds in haar spoor liep. Uiteindelijk slaagde  Hassan erin om een klein kloofje te slaan en de overwinning binnen te halen in een tijd van 4’01”40. De 19-jarige Tsegay liep met 4’01”81 een nieuw U20 wereldrecord.

Maslak klaar om wereldtitel te verdedigen

Pavel Maslak - Foto European Athletics

Bij de 400m ging de 37-jarige Chris Brown er bij de start razendsnel vandoor. Hij kwam door in een duizelingwekkende 20”58 op de 200m. Pavel Maslak wou de master uit de Bahamas voorbijlopen, maar die bleef koppig doorstormen in de binnenbaan, waardoor beiden een tijdlang schouder aan schouder liepen. Bij het ingaan van de laatste bocht nam de regerend wereldkampioen indoor dan eindelijk de leiding over en finishte in 46”02. De Amerikaan Calvin Smith kwam nog sterk opzetten, maar strandde op de tweede plaats in 46”45. Brown bolde uiteindelijk totaal verzuurd en uitgeput als vierde over de finish. “Vooraf had ik een totaal ander scenario in gedachten, maar bij een 400m indoor komt het vaker voor dat je wat gehinderd wordt. Jammer dat ik hier niet onder de 46” loop, maar al bij al ben ik tevreden. Ik ga uiteraard naar Portland met het doel mijn wereldtitel te verlengen,” besloot de Tsjech.

Bij de vrouwen haalde de Jamaicaanse Stephanie Ann McPherson bij haar indoordebuut de strijd met thuisloopster Seren Bundy-Davies: 52.02 tegen 52.10.

De 3000m bij de vrouwen werd misschien wel de spannendste wedstrijd van de namiddag. De eerste vier finishten in een zakdoek, maar het was de Keniaanse Nancy Chepkwemoi (8’49”06) die nipt Sofia Ennaoui (8’49”07) afhield.

Bij de 60mH leek de Fransman Dimitri Bascou op de overwinning af te stevenen, maar na de laatste horde struikelde hij en werd hij finaal nog geklopt door de Chinees Wenjun Xie (7”63) en de Amerikaan Kevin Craddock (7”71). Bij de vrouwen maakte Kendra Harrison haar favorietenrol waar door de overwinning te pakken in 7”92 voor Nia Ali (7”98) en Tiffany Porter (7”99). “Ik ben blij met de overwinning, maar toch had ik gehoopt hier sneller te lopen. Ik raakte een aantal horden behoorlijk zwaar, dus ook technisch was dit niet de perfecte wedstrijd,” aldus Harrison.

Shawn Barber tankt zelfvertrouwen voor Portland

Shawn Barber - Foto Getty

Afgelopen week had de Braziliaan Thiago Braz het Zuid-Amerikaans record polsstokspringen op 5m93 gebracht. Algemeen werd verwacht dat Braz de huidige wereldkampioen Shawn Barber in Glasgow het vuur aan de schenen ging leggen. Bij zijn aanvangshoogte op 5m60 kende de Braziliaan al veel moeilijkheden en uiteindelijk moest hij de competitie al verlaten na 3 foutieve pogingen op 5m70. De Canadees daarentegen ging telkens bij zijn eerste poging heel vlot over 5m77 en 5m89. Daarna liet hij de lat op 6m01 leggen, maar ondanks drie verdienstelijke pogingen, was dit nog net iets te hoog gegrepen en bleef een nieuw Canadees record uit. “ Ik had vandaag een goed gevoel bij mijn sprongen en dat doet deugd. Het is een heel belangrijk jaar met het WK in Portland volgende maand en de Olympische Spelen in Rio deze zomer. Hopelijk loont de harde trainingsarbeid en vallen de puzzelstukjes op het juiste moment in elkaar,” zei de sympathieke Canadees na afloop.

Het hoogspringen bij de dames eindigde op een ex aequo tussen Lavern Spencer en Alessia Trost, die beide 1m93 overschreden. De Britse Isobel Pooley haalde ook 1m93, maar had op andere hoogtes meerdere pogingen nodig dan haar concurrentes.

Bij het hinkstapspringen ging de overwinning naar Omar Craddock die met 16m93 de derde beste wereldprestatie leverde.