Een zondagsloopje met de jongens...

Oktober is traditioneel de maand waarin ik zin heb om opnieuw de loopschoenen aan te trekken. Het is de periode waarin mijn zoontjes deelnemen aan de schoolcrossen. Als ik hen zo bezig zie, dan roept dit herinneringen aan vroeger op. Mijn allereerste wedstrijd in Egem, mijn eerste medaille, mijn eerste overwinning ... ik beleef het allemaal opnieuw als ik mijn zoontjes zie lopen. In dat opzicht had ik vanmorgen het leuke idee opgevat om samen met Tiago en Telmo wat te gaan lopen. Woensdag staat de schoolcross in Pittem op het programma en ze hadden graag eens het parcours verkend met mij. Het was het ideale moment om mijn loopkledij uit de kast te halen en om de prachtige schoenen eens uit te testen die ik op het EK in Amsterdam had gekregen. Vol goeie moed trok ik samen met twee enthousiaste jongens richting het lokale sportterrein. Het was mistig en vochtig, maar we hadden er zin in. De jongens kunnen maar moeilijk geloven dat papa vroeger een goeie atleet was, want al tijdens de opwarming liepen ze mij eraf. Commentaren als "papa, kan je niet mee" en "moeten we nu echt wachten op jou" werden me naar de oren geslingerd. Ik verdedigde me door te zeggen dat een opwarming bewust rustig moest verlopen... wat uiteraard ook zo is. Nu ja, ik liet ze maar doen, want dat jeugdig enthousiasme vind ik fantastisch en ik herken me er ook zelf in. Nadat we een paar rondes gelopen hadden, besloot ik om nog een ronde extra te lopen. Op die manier wou ik aan de jongens bewijzen dat ik nog helemaal niet moe was. Dat had ik echter beter niet gedaan ... want toen ik bijna de ronde voltooid had en ik het respect van mijn zoontjes als sportieve papa misschien wat had teruggewonnen, zette ik mijn voet volledig verkeerd neer  en zei mijn enkel 'knak'. Na wat educatief onverantwoord gevloek, kwamen mijn zoontjes kijken wat er met papa aan de hand was. Ik had mijn enkel zwaar verzwikt ... voor de zoveelste keer al. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik een internationale wedstrijd mocht lopen. In 1993 was ik geselecteerd voor de FISEC-spelen en zo'n vier dagen voor de wedstrijd werkte ik mijn laatste intensieve training af. De trainingstijden lieten het beste verhopen en ik besloot na de training te gaan uitlopen in het bos. Wat raad je, vlak voor ik wou stoppen, verzwikte ik mijn voet. Daar ging mijn kans om mijn eerste internationale wedstrijd te lopen, dacht ik. Gelukkig kon ik rekenen op de goeie zorgen van een aantal aanwezige kinesisten en werd mijn enkel zorgvuldig ingetapet. Ik heb de wedstrijd kunnen lopen en ik werd derde na een Ier en een Fransman. Datzelfde jaar werd ik voor het eerst Belgisch kampioen en in de week erna besloot ik op school deel te nemen aan een minivoetbalwedstrijd. Neen, deze keer verzwikte ik mijn enkel niet, maar trapte ik wel keihard tegen de muur in plaats van tegen de bal. Resultaat : een gebroken dikke teen, waar ik tot op vandaag, 22 jaar later, nog steeds last van heb. Twee dagen later moest ik als kersvers nationaal kampioen deelnemen aan het BK estafettes. Ik denk dat velen toen gedacht hebben "hoe is die in godsnaam nationaal kampioen geworden". Ik heb zo nog vele stoten uitgehaald tijdens mijn atletiekperiode. Ik ben ontelbare keren gevallen, heb ooit mijn spike in de modder verloren en ik ben eens vlak voor de finish gevallen omdat ik per se mijn handen in de lucht wou steken bij een overwinning. Enfin, ik heb het lange tijd 'pech' genoemd, maar eigenlijk moet ik durven toegeven dat ik gewoon lomp ben. 

Ik heb vaak gedacht dat die 'pech' te maken had met de sport atletiek. Na mijn "carrière" besloot ik het ook eens te proberen in het tafeltennissen. Aan een tafel staan en wat tegen een balletje meppen, zo moeilijk kan dat niet zijn ... en vooral, het leek me een "veilige" sport. Kwam ik bedrogen uit zeg. Ik werd door meisjes van 8 en door oude knarren van 75 letterlijk van tafel geslagen. Door mijn snelheid kon ik mijn technisch onvermogen nog wat compenseren, maar daardoor stootte ik opnieuw op een oud zeer : mijn blessuregevoeligheid. Tijdens het tafeltennissen heb ik ook verschillende keren mijn enkel verzwikt, heb ik mijn pols bezeerd (door weliswaar uit ontgoocheling keihard op de tafel te slaan) en heb ik een kleine hoofdwonde opgelopen door tegen de hoek van de tafel te vallen. Nu ja, de lichamelijke schade viel nog best mee in vergelijking met wat mijn pallet allemaal te verwerken kreeg. Tafeltennis was dus ook geen veilige sport voor mij. Recreatief wat sporten leek me dan maar het beste ... maar ook daar blijft de 'pech' me dus achtervolgen. Maar we geven niet op ... binnen een aantal weekjes zal ik het lot opnieuw tarten en opnieuw een toertje gaan lopen, fietsen of wandelen. Tot een nieuwe verstuiking, verrekking of verkoudheid mijn sportieve opmars opnieuw zal fnuiken.

Interview met Eilish McColgan

Interview with Eilish McColgan by Gunther Dekie on Scribd

BK marathon - Ann Sofie Claeys pakt eerste titel

Ann Sofie Claeys/RCG, nationaal kampioene 2016

In het Nederlandse Eindhoven stond afgelopen weekend het Belgisch Kampioenschap marathon op het programma. Voor het tweede jaar op rij werd uitgeweken naar de Nederlandse lichtstad voor de nationale titelstrijd. De Marathon van Eindhoven is zeker niet de snelste marathon, maar is wel bijzonder populair bij onze landgenoten. De titelverdedigers Abdelhadi El Hachimi/RFCL en Els Rens/LYRA kwamen er, net als een hele reeks andere toppers, niet aan de start, maar in een Olympisch jaar is dat niet zo uitzonderlijk. Bij de vrouwen stond er geen maat op Ann Sofie Claeys (31) die de 42km195 afhaspelde in een persoonlijk record van 2u49’28”. De Beernemse, die uitkomt voor Racing Gent, werd zo voor het eerst in haar carrière Belgisch kampioen. “Ik ben uiteraard enorm tevreden, maar eigenlijk schat ik mijn tijd veel hoger in dan de nationale titel. Zowat alle toppers waren afwezig op dit kampioenschap en daardoor verliest deze titel toch wel iets van zijn waarde,” aldus een bescheiden Claeys.

"Ik was naar Eindhoven getrokken om er een tijd onder de 2u50' te lopen en dat is gelukt. Het behalen van de nationale titel was eigenlijk nooit echt een doel. Pas twee dagen voor de wedstrijd kwam ik te weten dat de concurrentie tijden van rond de 3u liep. De titel is mooi meegenomen, maar eigenlijk stelt die voor mij niet zoveel voor. Er zijn een stuk of zeven Belgische atletes die sneller lopen dan mij en ergens is het dan ook jammer dat die er op dit kampioenschap niet bij waren. Nu ja, ik begrijp hen wel. Het was een Olympisch jaar en een aantal atletes hebben hard getraind om de limiet te halen en dan past de marathon van Eindhoven niet in hun schema. De marathon is ook niet zomaar een wedstrijd. Je moet specifieke trainingsarbeid leveren en dus moet je keuzes maken,” zegt de 31-jarige psychologe.

Een groot leerproces

Voor Claeys was Eindhoven pas haar vijfde marathon. "Ik vond zondag redelijk snel een goed tempo en heb dit bijna de hele marathon kunnen aanhouden. Ik ben het niet echt gewoon om in groep te lopen en ik word daar eerlijk gezegd een beetje zenuwachtig van. Tijdens de eerste helft van de marathon liep ik mee met de eerste Nederlandse en er reed voortdurend een motard met een cameraman bij ons. Dat stoorde me wel wat, maar na 25 km viel ik alleen en dat was een verademing. Ik kon mijn eigen tempo lopen en luisteren naar mijn gevoel. Ik kende wel een klein beetje verval, maar dat is onvermijdelijk bij een marathon. Tijdens de wedstrijd kon ik ook rekenen op de steun van vele vrienden en familieleden die speciaal voor mij naar Eindhoven waren afgezakt. Ik besef heel goed dat ik zonder hen en zonder mijn coach deze prestatie nooit had kunnen leveren. Het lopen van een marathon is trouwens een groot leerproces en iedere keer leer ik wel iets bij. De belangrijkste zaken zoals de bevoorrading of de indeling van de wedstrijd heb ik ondertussen wel al onder de knie. In het voorjaar zou ik graag nog een marathon lopen om mijn tijd nog een beetje aan te scherpen, al heb ik het gevoel dat het niet zo heel veel sneller meer kan. Daarnaast ga ik gewoon een beetje doen waar ik zin in heb. Deze winter staan zeker een aantal veldlopen en trails op het programma en deze zomer doe ik misschien zelfs wat wedstrijden op de piste," besluit ze.

HLN/GDE (uitgebreide versie artikel)