Kate Avery : deze medaille is voor mijn vader.

Afgelopen zondag behaalde de Britse Kate Avery voor het tweede jaar op rij zilver op het Europees Kampioenschap veldlopen. In 2014 werd ze finaal geklopt door landgenote Gemma Steel en dit jaar moest ze enkel de oppermachtige Sifan Hassan laten voorgaan. Was haar zilveren medaille van Samakov nog een verrassing, dan was haar tweede plaats in Hyères veeleer een bevestiging van haar talent en potentieel. In het zog van een op hol geslagen Sifan Hassan liep ze tactisch een heel verstandige wedstrijd. Ze liep continu attent vooraan in het achtervolgende groepje en op zowat een kilometer van het einde plaatste ze een versnelling die haar uiteindelijk zilver opleverde. Die medaille droeg ze na afloop, in een emotioneel maar tevens sereen interview, op aan haar recent overleden vader. "Ik heb lang getwijfeld om af te zakken naar Hyères, maar mijn vader was mijn grootste supporter. Hij zou zeker gewild hebben dat ik hier aan de start kwam. Het is een hele mix aan gevoelens, maar van hierboven zal hij mee genoten hebben van mijn prestatie". Mooie woorden van een atlete die heel erg veel respect verdient.

Interview met Caterine Ibargüen

Interview met Caterine Ibargüen

Dubbelinterview Axelle Dauwens en Sara Slott Petersen

Axelle Dauwens en Sara Slott Petersen

Het is de schuld van de trainer, meneer !

Einde verhaal voor Bob Peeters bij Lokeren - Foto Belga

Afgelopen weekend werd in Lokeren nogmaals duidelijk hoe hard en onrechtvaardig het trainerschap in de voetbalwereld wel kan zijn. Als neutrale voetballiefhebber was ik zaterdag even na 22h nog zo blij geweest dat Bob Peeters met zijn ploeg het degradatieduel van Westerlo gewonnen had. De ploeg had met hart en ziel gevochten en de spelers toonden dat ze nog steeds volledig achter hun coach stonden. De knuffel tussen uitblinker Davino Verhulst en Bob Peeters was veelzeggend en je zag gewoon de opluchting op het gezicht van spelers en staf. Het beloofde eindelijk nog eens een ontspannen terugrit naar Lokeren te worden … maar daar dacht voorzitter Roger Lambrecht blijkbaar anders over. Nog op de bus kreeg Bob Peeters telefoon van de Waaslandse bandengoeroe. Er kwamen felicitaties voor de overwinning … maar ook de melding dat hij ontslagen was. Onwaarschijnlijk. Wat het allemaal nog erger maakt, is dat Lambrecht vorige donderdag blijkbaar al een akkoord had met de opvolger voor lange Bob. Degoutant is dit en een volkomen gebrek aan respect voor Peeters als trainer en als mens. En dan is die vervanger dan ook nog eens Georges Leekens ... wat een klucht. Er werd in het verleden zoveel goeds verteld over Roger Lambrecht en over zijn rol in de Belgische voetbalwereld, maar in mijn ogen is dit een seniele despoot die dringend eens in eigen boezem moet kijken. Als je ziet hoeveel kwaliteit er afgelopen zomer uit Lokeren vertrokken is (Vanaken, Leye, De Pauw,...), en wat Bob Peters daarvoor in de plaats gekregen heeft, dan moet hier vooral het transferbeleid met de vinger gewezen worden. Een draaischijf op het middenveld of een scorende spits? Dat hebben ze niet … ja, nu komt Harbaoui terug en dat is er wel eentje die het doel weet staan, maar voor Bob is dit natuurlijk te laat. Stel je voor dat Harbaoui de volgende drie matchen telkens de winnende goal scoort … is het aanstellen van Leekens dan een meesterzet? Ik dacht het niet. Lambrecht kiest met Leekens voor een oplossing op korte termijn, en dat is gewoon een paniekreactie. Jammer dat jonge trainers zoals Bob Peeters in België niet meer krediet krijgen. Zijn verfrissende blik op het voetbal en zijn hoog gentleman-gehalte werden bijzonder gesmaakt door spelers en publiek. Geen scheldende, ongemanierde trainer die naar uitvluchten zoekt, maar iemand die altijd een eerlijke en goeie analyse van de wedstrijd gaf. Iemand als Leekens is een trainer die in het verleden zeker zijn waarde gehad heeft … maar nu is het vooral een clubhopper die vol is van zichzelf. Iemand die in 31 jaar 22 verschillende clubs heeft getraind, is niet iemand om op te bouwen. De supporters van Lokeren en de Belgische voetballiefhebbers verdienen het trouwens niet om opnieuw wekelijks te worden geconfronteerd met de afgezaagde voetbalwijsheden van de zelfverklaarde redder des vaderlands. En Bob ... ja, die zal wel terecht komen. Misschien moet hij het eens in Nederland proberen, daar zal hij misschien wel het respect krijgen die hij verdient; Vitesse ... dat lijkt me een ideale club voor Bob. 

Schoolcrossen: sport in zijn puurste vorm

Foto: GvA

Schoolcrossen heb ik altijd al heel erg leuk gevonden. Vroeger deed ik er zelf aan mee en het gaf me altijd een kick om de (voornamelijk) voetballende medeleerlingen eens af te troeven in mijn specialiteit. Vandaag de dag vind ik het vooral mooi om te zien hoe de jongens en meisjes, elk op hun niveau, het beste van zichzelf geven. De verbetenheid en de overgave waarmee zowel voor- als achteraan gesprint wordt om toch nog maar een plaatsje te winnen, is schitterend. Een kind dat zijn best doet en zich ook zichtbaar amuseert … da’s toch het mooiste wat er is. Na de wedstrijd zie je dan ook niets dan lachende gezichten. De ene straalt al wat meer dan de andere, maar over het algemeen houdt elk kind een mooi en voldaan gevoel over aan de atletieknamiddag. Na hun eigen wedstrijdje lopen ze dan, onvermoeibaar, van de ene naar de andere kant van het parcours om vriendjes en vriendinnetjes aan te moedigen. Dat is sport … nog zo puur, zo eenvoudig, zonder afgunst, zonder druk. De ideale (sport)wereld … maar toch schuilt er ook op dit niveau al een gevaar. Als je goed rondkijkt, dan zie je sommige ouders die achteraf hun ontgoocheling niet kunnen verbergen, omdat hun kind niet gewonnen heeft of niet gepresteerd heeft zoals verhoopt. De kinderen zelf tillen er allicht niet zo zwaar aan, maar als de ouders dat gevoel afstralen op hun kind, dan blijft dit ook bij hen hangen. Terwijl ze anders na hooguit vijf minuten ontgoocheling, opnieuw zorgeloos dollen en plezier maken met hun klasgenootjes, blijven ze erover piekeren. Uiteindelijk gaan ze hun hele prestatie als een mislukking zien … terwijl ze hun uiterste best gedaan hebben. Als dat meerdere keren gebeurt, dan staan ze vroeg of laat met de daver op het lijf aan de start en falen ze keer op keer. Op lange termijn wordt een hobby dan een opdracht en, geloof me vrij, op een gegeven moment geeft het kind er de brui aan. Ongeacht de portie talent die hij van moeder natuur heeft meegekregen. Laat kinderen spelen, plezier maken en genieten van de sport. Als je als ouder ervan droomt dat je kind een sportcarrière uitbouwt, dan moet je hem steunen en hem vooral zijn eigen weg laten zoeken. Je kan het kind in een bepaalde richting sturen, maar daar moet het bij ophouden. Elke vorm van druk of verplichting heeft een averechts effect

We moeten natuurlijk ook niet hypocriet doen, want ook ik, als ouder, krijg een ongelofelijk voldaan gevoel als ik mijn zoontjes zie winnen of een podiumplaats zie behalen. Uiteraard moedig ik hen tijdens de wedstrijd ook op gepaste wijze aan, maar ik zie erop toe dat het plezier primeert. Een bemoedigend woordje en een complimentje na hun wedstrijd - goed of slecht - doet wonderen. Ik probeer hen steeds de boodschap mee te geven dat het plezier in de sport en het deelnemen belangrijker is dan winnen. Als ze binnen vijf jaar nog steeds met die gedachte aan de start van een wedstrijd staan, dan zal ik een tevreden man zijn. 

Interview met Hongaarse kogelstootster Anita Márton

Interview with Anita Márton

Interview met Jurgen Vandewiele

Jurgen Vandewiele

Interview met Britse kwartmijler Martyn Rooney

Interview with Martyn Rooney

Interview met Maureen Koster

Interview met Maureen Koster

Interview met tienkamper Eelco Sintnicolaas

Eelco Sintnicolaas by Gunther Dekie

Naide Gomes bergt spikes definitief op ...

Naida Gomes heeft afgelopen week haar afscheid van de atletiek aangekondigd. Voor de internationale pers was dit niet echt wereldschokkend nieuws en, toegegeven, het was ook al een aantal jaar behoorlijk stil omtrent haar atletiekbezigheden. Toch vind ik het de moeite om eens stil te staan bij de mooie carrière van deze Portugese topatlete.

Naide Gomes werd geboren in de Afrikaanse eilandenrepubliek São Tomé e Principé en nam ook onder deze vlag deel aan haar eerste internationaal kampioenschap : de Olympische Spelen van Sydney. Naide woonde echter al sinds haar elf jaar in Portugal en in 2001 verkreeg ze uiteindelijk ook de Portugese nationaliteit. Van dan af nam haar carrière ook een hoge vlucht. Oorspronkelijk legde ze zich voornamelijk toe op de meerkamp ... en niet zonder succes. In 2002 haalde ze op het Europees Kampioenschap indoor in Wenen zilver op de vijfkamp. Twee jaar later behaalde ze haar eerste grote titel: wereldkampioene indoor op diezelfde vijfkamp.
Verspringen
Rond die periode verscheen ook een zekere Carolina Klüft op het internationale toneel en de Zweedse legde een verbluffend meesterschap aan de dag op de meerkamp. Mede daardoor besliste Naida Gomes om zich meer toe te spitsen op het verspringen, haar sterkste nummer. Het was een heel goeie zet, want ze groeide snel uit tot een van de beste en meest regelmatige verspringsters uit het circuit. In 2005 werd ze prompt Europees Kampioene indoor in Madrid, een titel die ze in 2007 ook prolongeerde in Birmingham. Intussen had ze op het WK indoor van 2006 ook nog brons behaald en werd ze in de zomer van dat jaar ook nog eens Europees vice-kampioene outdoor in Göteborg. Ze maakte heel veel progressie en stilaan kwam ook de magische grens van 7m00 in het vizier. Op het WK Indoor van 2008 te Valencia behaalde de toen 29-jarige Portugese haar mooiste succes : wereldkampioene verspringen met een sprong van exact 7m00. Het daaropvolgende zomerseizoen ging ze op haar elan verder en verbeterde ze zich in verschillende stappen tot 7m12. Ze gold dan ook als een van de favorieten voor goud op de Olympische Spelen van Beijing. Jammer genoeg ging het daar volledig fout. Tijdens de kwalificaties waren haar eerste twee pogingen nulsprongen en haalde ze in haar derde poging een magere 6m29 ... te weinig voor een plaats in de finale. Weg kans op goud, weg Olympische droom.
Elf internationale medailles
Het debacle in Beijing was ongetwijfeld de grootste ontgoocheling uit de carrière van Naide Gomes, maar ze bleef een verspringster van wereldformaat. Op het WK indoor van 2010, het EK outdoor van 2010 en het EK indoor van 2011 haalde ze telkens nog de zilveren medaille binnen en bracht ze haar totaal aantal internationale medailles op elf. Nadien kreeg ze steeds vaker af te rekenen met zware blessures en snel werd duidelijk dat ze nooit meer haar oude niveau zou halen. Ze bleef wel nog steeds "atlete" in de groen-witte kleuren van Sporting Clube de Portugal, maar haar laatste optreden op de piste dateerde al van 2013. Op 35-jarige leeftijd heeft ze nu dus officieel haar afscheid van de sport aangekondigd. Met een lach en een traan ... maar vooral dankbaar voor haar carrière en de mensen die haar al die jaren hebben bijgestaan. Adeus, campeã !

Interview met Australische snelwandelaar Jared Tallent

Jared Tallent

Interview met Colin Jackson

Colin Jackson

Antje Möldner-Schmidt : heldin op en naast de piste

Antje Moldner Schmidt