Over en uit voor Justin Gatlin

Embed from Getty Images
Het zit Justin Gatlin niet echt mee. Toen hij afgelopen zomer in Londen eindelijk Usain Bolt eens klopte en na 12 jaar eindelijk nog eens wereldkampioen werd, trakteerde het Londense publiek hem op een striemend fluitconcert. En dan nu, vier maanden na zijn gloriemoment, is de Amerikaan opnieuw in opspraak gekomen na dopingverklaringen van coach Dennis Michell en manager Robert Wagner. Gatlin moet sowieso al op niet veel respect rekenen, vooral in Europa, maar nu de dopingstorm rond zijn figuur opnieuw is opgelaaid, komt hij echt wel in nauwe schoentjes te zitten ... alhoewel er eigenlijk nog geen enkel bewijs is dat hij opnieuw aan het verboden spul heeft gezeten.
De populariteit van Gatlin is momenteel diep onder het vriespunt gezakt, maar eigenlijk is het best een aangename kerel. Niet dat ik hem persoonlijk ken, maar ik heb hem een paar jaar geleden wel eens kort gesproken in Brussel. Hij zat in de lobby van zijn hotel en kwam toen heel vriendelijk en beleefd over. Hij nam ook spontaan de tijd om met een jonge fan op de foto te gaan en om er een praatje mee te slaan. Heel mooi vond ik dat, vooral omdat het een beetje atypisch is voor een sprinter. Je mag ze niet allemaal over dezelfde kam scheren, maar heel wat spurtbommen zijn de verpersoonlijking van de term arrogantie. Toen ik zelf 16 jaar was en in het voorprogramma van de Memorial Van Damme mocht aantreden, heb ik zo eens Linford Christie letterlijk tegen het lijf gelopen. Zijn reactie was toen allesbehalve vriendelijk en dan druk ik me nog zacht uit … ik was behoorlijk onder de indruk van het voorval en was toen een illusie armer. Om maar te zeggen dat ik verrast was door de toegankelijkheid van Gatlin. Ik ben weliswaar nooit fan geweest van de Amerikaan, maar dit menselijk kantje van hem kon ik wel appreciëren. Aan de andere kant is en blijft hij natuurlijk een dopingzondaar, die eigenlijk al lang niet meer thuishoort op een atletiekpiste. Maar goed, zo lopen er in het circuit wel meer rond, denk ik. Gatlin draagt die stempel met zich mee, maar ging daar eigenlijk heel goed mee om. Hij haalde mooie prestaties, wierp zich op als de grote belager van de ontastbare Usain Bolt … en, vooral, zijn dopingcontroles waren negatief. Objectief gezien was er dus geen reden om te twijfelen aan de atleet Gatlin, alhoewel iedereen dat natuurlijk wel deed. We weten trouwens allemaal dat de dopingagentschappen hopeloos achterophinken en dat er altijd producten zullen zijn die nog niet kunnen opgespoord worden. Da’s de harde en frustrerende realiteit. Dat is ook exact wat Dennis Mitchel en Robert Wagner, respectievelijk coach en manager van Gatlin, aan de journalisten van The Telegraph hebben verkondigd. Ze konden gemakkelijk aan doping raken en konden ook iemand regelen die dat allemaal kon toedienen. Wagner, die trouwens slechts kortstondig met Gatlin heeft samengewerkt, nam toen ook de naam van huidige wereldkampioen in de mond. Dat zijn heel summier de feiten die momenteel op tafel liggen. In een mum van tijd is de hele wereld daarop gesprongen, precies alsof ze aan het wachten waren op een stok om Gatlin definitief van de piste te knuppelen. Gatlin is intussen publiekelijk veroordeeld, gekruisigd en afgemaakt … maar eigenlijk gaat het hier over woorden van een coach, die door Gatlin ondertussen al werd ontslagen, en van een manager, die niet (meer) voor hem werkt. Alles wijst uiteraard wel in de richting van Gatlin en hij heeft ook zijn reputatie tegen, maar voorlopig is er geen enkel bewijs dat Gatlin zich opnieuw heeft bezondigd aan doping. De kans is natuurlijk wel heel groot, maar stel nu dat het niet zo is. Stel nu dat hij wél clean is. Tja, dan wordt het sowieso moeilijk om de wereld daarvan te overtuigen. Ten eerste omwille van zijn dopingverleden en ten tweede omwille van zijn bedenkelijke keuze om hem te laten begeleiden door een coach die zelf geschorst is geweest voor dopinggebruik.  Hoe dom kun je eigenlijk zijn. Met zo'n belastende baggage ga je toch extra hard je best doen om afstand te nemen van alles wat ook maar enigszins in verband kan worden gebracht met doping. Dat lijkt me een eerste stap om opnieuw geloofwaardig over te komen. Nu ja, als je ziet dat diezelfde coach door de Amerikaanse atletiekbond werd aangesteld als hoofdcoach van het Amerikaanse aflossingsteam, dan stel ik mij daar toch ook vragen bij. Die coach is dan ook nog eens zo dom om tegen een onbekende te zeggen dat hij gemakkelijk aan doping kan raken. Dat is toch onvoorstelbaar. Ik vrees dat voor iemand als Dennis Mitchell topsport en doping onlosmakelijk met mekaar verbonden zijn. Of dit bewijst dat zijn atleten ook stimulerende middelen nemen? Neen, maar de kans is wel groot natuurlijk. Als Justin Gatlin echt wil overkomen als iemand die geleerd heeft uit zijn fouten en als een "clean" sportidool, dan heeft hij onvoldoende moeite gedaan om zijn imago op te poetsen en om zijn entourage uit te mesten. Jammer want een nieuwe kans krijgt hij niet meer. Er wacht nu allicht een juridische veldslag om uit te maken wat het lot wordt van Gatlin... maar zijn carrière is volgens mij voorbij. Eerst nog de Kerstperiode om wat te bezinnen en dan ergens midden januari een persconferentie waarin Gatlin de eer aan zichzelf houdt en zijn afscheid aankondigt. Wedden? 

Peter Kimeli Some en Victoria Poliudina winnen Shenzhen International Marathon

Embed from Getty Images
Victoria Poliudina verbetert PR met ruim 4 minuten in Shenzhen
Zondag vond in China de 5^de editie van de Shenzhen International Marathon plaats. Ondanks zijn korte geschiedenis is deze Marathon uitgegroeid tot één van de belangrijkste wedstrijden in China en kreeg die van de IAAF een bronzen label toegekend. De wedstrijd bij de mannen werd gewonnen door de Kenyaanse favoriet Peter Kimeli Some in een tijd van 2u14’49”. Some kreeg in 2013 vooral naambekendheid na zijn overwinning in de Marathon van Parijs. Daar klokte hij af in 2u05’38”, wat nog steeds zijn persoonlijk record is. Bij de vrouwen verraste Victoria Poliudina de Afrikaanse topfavorieten. De atlete uit Kirgizië liep naar een persoonlijk record van 2u33’25” en hield de Ethiopische Mulu Seboka twee minuten achter zich. Poliudina is in uitstekende doen en liep bij haar drie marathons dit jaar telkens een nieuw persoonlijk record. Op het WK in Londen finishte ze als 42^ste in 2u40’28” en in de marathon van Astana scherpte ze in haar besttijd aan tot 2u37’45”. In Shenzhen deed ze nu dus nog eens ruim 4 minuten beter.

Nafi Thiam sportvrouw van het jaar 2017

Embed from Getty Images

Gisteren werd Nafi Thiam zoals verwacht verkozen tot sportvrouw van het jaar. Voor de 23-jarige meerkampster was het al haar derde titel na 2014 en 2016. Vorig jaar werd Thiam Olympisch kampioene op de zevenkamp en dit jaar bevestigde ze status door in Londen op schitterende wijze de wereldtitel in de zevenkamp te behalen. Eerder dit jaar had ze zich ook al tot Europees kampioene indoor in de vijfkamp gekroond. Tijdens de prestigieuze meeting in Götzis eind mei, voegde ze daar nog een illustere prestatie aan toe. Ze won de wedstrijd met een totaal van 7013 punten en werd zo nog maar de derde atlete in de geschiedenis van de zevenkamp die de grens van 7000 punten overschreed. "Het is een schitterend jaar geweest," aldus de Naamse. "Voor aanvang van het seizoen had ik nooit durven dromen dat ik wereldkampioene ging worden en dat ik ook nog eens 7000 punten zou halen in Götzis. Hopelijk blijft het allemaal duren." In 2018 ligt de focus van Thiam op het Europees kampioenschap in Berlijn.  "De Olympische Spelen en de andere kampioenschappen die ze won, hebben Nafi mentaal sterker gemaakt," zegt coach Roger Lespagnard, die eveneens werd verkozen tot trainer van het jaar. "Ze heeft nu zo'n hoog niveau bereikt dat het vooral het fysieke is dat telt. Als ze in goede vorm is, kan ze altijd een mooi resultaat neerzetten. We moeten er trouwens niet flauw over doen. Op lange termijn moeten het Europese en zelfs het wereldrecord mogelijk zijn," besluit hij.

Pedro Pichardo wordt Portugees in 2018

Embed from Getty Images

In april heeft SL Benfica de Cubaanse hinkstapspringer Pedro Pichardo als versterking aangetrokken. Pichardo, 24 jaar oud, heeft een persoonlijk record van 18m08 en staat daarmee derde op de wereldranglijst aller tijden. Zijn naturalisatieprocedure loopt al een tijdje en het ziet ernaar uit dat Pichardo begin 2018 de Portugese nationaliteit zal krijgen. Dat is uiteraard goed nieuws voor Benfica en voor de atleet zelf ... maar ik stel mij de vraag of dit een goeie zaak is voor de Portugese atletiek. Portugal heeft immers met Nelson Évora, in 2017 zelf overgestapt van Benfica naar Sporting Clube de Portugal, al een absolute wereldtopper in het hinkstapspringen. Stel nu dat Pichardo het Portugees record (17m74) van Évora van de tabellen springt. Zou dit dan niet heel onrechtvaardig en vreemd overkomen? Évora is een levende legende in Portugal ... zijn record verliezen aan een "buitenlander", dat is zowat heiligschennis. Nelson Évora zelf werd in 1984 geboren in Ivoorkust en verhuisde op 5-jarige leeftijd naar Portugal. Hij heeft zijn hele opleiding en ontwikkeling als atleet in Portugal doorlopen, zodat hij door het volk ook als een volwaardig Portugees wordt beschouwd. Dat is natuurlijk een groot verschil met Pichardo. Die werd geboren in Cuba en verhuisde pas op 24-jarige leeftijd naar Portugal. Hij zal ook nooit als een échte Portugees aanvaard worden. Het is jammer genoeg een trend die we de laatste jaren steeds meer en meer zien in Europa. Verschillende federaties lijven exotische atleten in zodat Europese kampioenschappen veel van hun authenticiteit verliezen. Dat is heel jammer, maar het is een realiteit. Ik wens Pichardo dan ook heel veel succes toe, maar ik hoop van harte dat hij het record van Nelson Évora, hét uithangbord van de Portugese atletiek, nooit breekt.

Josip Weber verliest strijd tegen kanker

Josip Weber is niet meer... met dit bericht startte ik mijn werkdag. Mijn eerste voetbalheld, de immer sympathieke en goedlachse Kroaat heeft de strijd tegen kanker verloren. Iedereen wist dat hij kanker had en dat hij terminaal was... maar toch kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Amper 52 jaar is hij geworden.

Josip Weber maakte vooral furore bij Cercle Brugge, waar hij zich onder Henk Houwaert ontpopte als een echte goalgetter, een spits pure sang zoals er op de Belgische velden geen meer rondlopen. In 1994 liet hij zich naturaliseren tot Belg en versierde hij een transfer naar Anderlecht. De échte carrière van Joske kon beginnen. In zijn eerste interland voor de Rode Duivels ramde hij er meteen vijf tegen de netten. Bondscoach Paul Van Himst noemde hem een geschenk uit de hemel en op het WK in Amerika moest hij de grote ster van de Belgische nationale ploeg worden. Dat WK viel behoorlijk tegen voor Weber, mede door spanningen in de spelersgroep. Onder andere Wilmots kon het niet verkroppen dat een genaturaliseerde Kroaat zijn plaats innam. Dat alles had een negatieve invloed op de sfeer en op de prestaties van Weber. Hij slaagde er niet in om op dat WK te scoren, maar iedereen herinnert zich nog de actie van het nummer 17 in de achtste finale tegen Duitsland. In het strafschopgebied werd hij onderuitgehaald door Thomas Helmer en Andreas Brehme. De hele wereld zag een strafschop... behalve de Zwitserse scheidsrechter Röthlisberger. Het beeld van de ontredderde Weber staat in ons collectief geheugen gegrift en ik herinner me nog dat ik als 16-jarige een traan gelaten heb om zoveel onrecht. Bij Anderlecht kreeg Weber vooral af te rekenen met blessures en hij had het ook niet altijd even gemakkelijk met de manier waarop in het Astridpark gespeeld werd. Bij Cercle speelde de hele ploeg in functie van hem, en dat was bij Anderlecht natuurlijk helemaal anders. In de 25 wedstrijden die hij voor paars-wit speelde, scoorde hij toch nog 16 keer. Na een zoveelste zware blessure stopte hij in 1997 met voetballen. Hij was een topper... zowel op als naast het veld. De voetbalwereld is vandaag een icoon en een prachtig mens verloren. Joske, zoals wijlen Rik De Saedeleer naar hem verwees, of Jozef, zoals Johan Boskamp hem liefkozend noemde, is niet meer... verdomme toch! Je zal nooit worden vergeten en het zal voor altijd penalty blijven. RIP, Josip!!

Koen Naert knap achtste in New York City Marathon

Embed from Getty Images

Koen Naert zorgde afgelopen zondag voor een echte knalprestatie door als achtste te finishen in de New York City Marathon, een van de mooiste en beroemdste marathons ter wereld. De Oostkampnaar zette er zijn voet naast de Afrikaanse toppers en bewees dat hij tot de wereldtop behoort. Naert ging heel lang mee met de kopgroep en moest enkel passen toen de Afrikanen tijdens de laatste kilometers een versnelling plaatsten. Hij finishte in 2u13'21" als achtste en derde Europeaan. 

Voor de West-Vlaming was de Marathon van New York er vooral een om uit te leren met het oog op de grote kampioenschappen van de volgende jaren. In New York werd immers gelopen zonder tempomakers en daardoor werd het een wedstrijd die te vergelijken is met een kampioenschap. Na deze geslaagde test kan Naert nu vol vertrouwen toewerken naar zijn volgende grote doel, namelijk het EK 2018 in Berlijn.

Mooi eerbetoon in Turijn

Embed from Getty Images

Voor het Champions League duel tussen Juventus en Sporting Clube de Portugal was er een pakkend eerbetoon aan de slachtoffers van de bosbranden in Portugal. De minuut stilte leverde ook een schitterende foto op. De wedstrijd eindigde trouwens op een 2-1 overwinning voor Juventus ... maar dit was duidelijk meer dan zomaar een voetbalmatch.

Mile Svilar debuteert met flater

Embed from Getty Images

Gisteren maakte onze landgenoot Mile Svilar zijn debuut voor de Portugese topclub SL Benfica. De amper 18-jarige zoon van de legendarische Ratko Svilar, werd voor de leeuwen gegooid in het Champions League duel met Manchester United. Hij werd daarmee de jongste doelman ooit in de Champions League. De tiener deed het zelfs niet onaardig, tot hij zich in de 64ste minuut miskeek op een ogenschijnlijk ongevaarlijke vrije trap van Rashford. Iedereen verwachtte een voorzet en Svilar stond te ver voor zijn lijn. Rashford had dat in de gaten en trapte rechtstreeks op doel. Svilar moest een aantal stappen achteruit zetten, klemde de bal, maar kon niet meer stoppen en liep knullig met de bal over de lijn. Benfica was niet meer bij machte om United bij de keel te grijpen en creëerde in de resterende 25 minute geen enkele kans meer. Na het laatste fluitsignaal bleef Svilar met tranen in de ogen op het veld staan. Hij verontschuldigde zich bij de fans en werd getroost door ploegmaats én tegenstanders. Een van de mooiste beelden van de avond was ongetwijfeld de knuffel van Romelu Lukaku die zijn landgenoot bemoedigend toesprak. Trainer Rui Vitória weigerde na de wedstrijd een steen te werpen naar Svilar. Hij bevestigde nogmaals dat onze landgenoot onmiskenbaar veel talent heeft en dat hij dit weekend opnieuw in doel zal staan voor de competitiewedstrijd tegen Clube Desportivo das Aves.

Hordespecialist David Oliver (35) gaat met pensioen

Embed from Getty Images

De Amerikaanse 110mH specialist David Oliver heeft gisteren laten weten dat hij op 35-jarige leeftijd de atletieksport vaarwel zegt. Van 2008 tot 2016 stond Oliver steevast in de top 4 van de jaarranking en met een persoonlijk record van 12”89 heeft hij de 4^de prestatie aller tijden achter zijn naam staan. Daardoor kan hij gerust een van de meest regelmatige hordelopers van het laatste decennium genoemd worden. In 2008, het jaar van zijn definitieve doorbraak, beleefde hij zijn eerste hoogtepunt door op de Olympische Spelen van Peking brons te pakken. Het waren trouwens zijn enige Olympische Spelen, want zowel in 2012 en 2016 slaagde hij er niet in zich te plaatsen op de Amerikaanse trials. In 2010 volgde nog een bronzen medaille, deze keer op de 60mH, tijdens WK indoor te Doha. In die periode was de Cubaanse wereldrecordhouder Dayron Robles immers onaantastbaar. Het absolute hoogtepunt uit zijn carrière beleefde de atleet uit Florida op het WK van 2013 in Moskou waar hij goud pakte. Tijdens zijn carrière won Oliver ook tweemaal de Diamond League (2010 en 2013).

Interview met hordenloopster Alina Talay

Interview with Alina Talay by Gunther Dekie on Scribd

EK indoor 2017 : verslag van 3 intense dagen in de Balkan

EK Indoor Belgrado 2017 by Gunther Dekie on Scribd