Schoolcrossen: sport in zijn puurste vorm

Foto: GvA

Schoolcrossen heb ik altijd al heel erg leuk gevonden. Vroeger deed ik er zelf aan mee en het gaf me altijd een kick om de (voornamelijk) voetballende medeleerlingen eens af te troeven in mijn specialiteit. Vandaag de dag vind ik het vooral mooi om te zien hoe de jongens en meisjes, elk op hun niveau, het beste van zichzelf geven. De verbetenheid en de overgave waarmee zowel voor- als achteraan gesprint wordt om toch nog maar een plaatsje te winnen, is schitterend. Een kind dat zijn best doet en zich ook zichtbaar amuseert … da’s toch het mooiste wat er is. Na de wedstrijd zie je dan ook niets dan lachende gezichten. De ene straalt al wat meer dan de andere, maar over het algemeen houdt elk kind een mooi en voldaan gevoel over aan de atletieknamiddag. Na hun eigen wedstrijdje lopen ze dan, onvermoeibaar, van de ene naar de andere kant van het parcours om vriendjes en vriendinnetjes aan te moedigen. Dat is sport … nog zo puur, zo eenvoudig, zonder afgunst, zonder druk. De ideale (sport)wereld … maar toch schuilt er ook op dit niveau al een gevaar. Als je goed rondkijkt, dan zie je sommige ouders die achteraf hun ontgoocheling niet kunnen verbergen, omdat hun kind niet gewonnen heeft of niet gepresteerd heeft zoals verhoopt. De kinderen zelf tillen er allicht niet zo zwaar aan, maar als de ouders dat gevoel afstralen op hun kind, dan blijft dit ook bij hen hangen. Terwijl ze anders na hooguit vijf minuten ontgoocheling, opnieuw zorgeloos dollen en plezier maken met hun klasgenootjes, blijven ze erover piekeren. Uiteindelijk gaan ze hun hele prestatie als een mislukking zien … terwijl ze hun uiterste best gedaan hebben. Als dat meerdere keren gebeurt, dan staan ze vroeg of laat met de daver op het lijf aan de start en falen ze keer op keer. Op lange termijn wordt een hobby dan een opdracht en, geloof me vrij, op een gegeven moment geeft het kind er de brui aan. Ongeacht de portie talent die hij van moeder natuur heeft meegekregen. Laat kinderen spelen, plezier maken en genieten van de sport. Als je als ouder ervan droomt dat je kind een sportcarrière uitbouwt, dan moet je hem steunen en hem vooral zijn eigen weg laten zoeken. Je kan het kind in een bepaalde richting sturen, maar daar moet het bij ophouden. Elke vorm van druk of verplichting heeft een averechts effect

We moeten natuurlijk ook niet hypocriet doen, want ook ik, als ouder, krijg een ongelofelijk voldaan gevoel als ik mijn zoontjes zie winnen of een podiumplaats zie behalen. Uiteraard moedig ik hen tijdens de wedstrijd ook op gepaste wijze aan, maar ik zie erop toe dat het plezier primeert. Een bemoedigend woordje en een complimentje na hun wedstrijd - goed of slecht - doet wonderen. Ik probeer hen steeds de boodschap mee te geven dat het plezier in de sport en het deelnemen belangrijker is dan winnen. Als ze binnen vijf jaar nog steeds met die gedachte aan de start van een wedstrijd staan, dan zal ik een tevreden man zijn.