Josip Weber verliest strijd tegen kanker

Josip Weber is niet meer... met dit bericht startte ik mijn werkdag. Mijn eerste voetbalheld, de immer sympathieke en goedlachse Kroaat heeft de strijd tegen kanker verloren. Iedereen wist dat hij kanker had en dat hij terminaal was... maar toch kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Amper 52 jaar is hij geworden.

Josip Weber maakte vooral furore bij Cercle Brugge, waar hij zich onder Henk Houwaert ontpopte als een echte goalgetter, een spits pure sang zoals er op de Belgische velden geen meer rondlopen. In 1994 liet hij zich naturaliseren tot Belg en versierde hij een transfer naar Anderlecht. De échte carrière van Joske kon beginnen. In zijn eerste interland voor de Rode Duivels ramde hij er meteen vijf tegen de netten. Bondscoach Paul Van Himst noemde hem een geschenk uit de hemel en op het WK in Amerika moest hij de grote ster van de Belgische nationale ploeg worden. Dat WK viel behoorlijk tegen voor Weber, mede door spanningen in de spelersgroep. Onder andere Wilmots kon het niet verkroppen dat een genaturaliseerde Kroaat zijn plaats innam. Dat alles had een negatieve invloed op de sfeer en op de prestaties van Weber. Hij slaagde er niet in om op dat WK te scoren, maar iedereen herinnert zich nog de actie van het nummer 17 in de achtste finale tegen Duitsland. In het strafschopgebied werd hij onderuitgehaald door Thomas Helmer en Andreas Brehme. De hele wereld zag een strafschop... behalve de Zwitserse scheidsrechter Röthlisberger. Het beeld van de ontredderde Weber staat in ons collectief geheugen gegrift en ik herinner me nog dat ik als 16-jarige een traan gelaten heb om zoveel onrecht. Bij Anderlecht kreeg Weber vooral af te rekenen met blessures en hij had het ook niet altijd even gemakkelijk met de manier waarop in het Astridpark gespeeld werd. Bij Cercle speelde de hele ploeg in functie van hem, en dat was bij Anderlecht natuurlijk helemaal anders. In de 25 wedstrijden die hij voor paars-wit speelde, scoorde hij toch nog 16 keer. Na een zoveelste zware blessure stopte hij in 1997 met voetballen. Hij was een topper... zowel op als naast het veld. De voetbalwereld is vandaag een icoon en een prachtig mens verloren. Joske, zoals wijlen Rik De Saedeleer naar hem verwees, of Jozef, zoals Johan Boskamp hem liefkozend noemde, is niet meer... verdomme toch! Je zal nooit worden vergeten en het zal voor altijd penalty blijven. RIP, Josip!!