Een zondagsloopje met de jongens...

Oktober is traditioneel de maand waarin ik zin heb om opnieuw de loopschoenen aan te trekken. Het is de periode waarin mijn zoontjes deelnemen aan de schoolcrossen. Als ik hen zo bezig zie, dan roept dit herinneringen aan vroeger op. Mijn allereerste wedstrijd in Egem, mijn eerste medaille, mijn eerste overwinning ... ik beleef het allemaal opnieuw als ik mijn zoontjes zie lopen. In dat opzicht had ik vanmorgen het leuke idee opgevat om samen met Tiago en Telmo wat te gaan lopen. Woensdag staat de schoolcross in Pittem op het programma en ze hadden graag eens het parcours verkend met mij. Het was het ideale moment om mijn loopkledij uit de kast te halen en om de prachtige schoenen eens uit te testen die ik op het EK in Amsterdam had gekregen. Vol goeie moed trok ik samen met twee enthousiaste jongens richting het lokale sportterrein. Het was mistig en vochtig, maar we hadden er zin in. De jongens kunnen maar moeilijk geloven dat papa vroeger een goeie atleet was, want al tijdens de opwarming liepen ze mij eraf. Commentaren als "papa, kan je niet mee" en "moeten we nu echt wachten op jou" werden me naar de oren geslingerd. Ik verdedigde me door te zeggen dat een opwarming bewust rustig moest verlopen... wat uiteraard ook zo is. Nu ja, ik liet ze maar doen, want dat jeugdig enthousiasme vind ik fantastisch en ik herken me er ook zelf in. Nadat we een paar rondes gelopen hadden, besloot ik om nog een ronde extra te lopen. Op die manier wou ik aan de jongens bewijzen dat ik nog helemaal niet moe was. Dat had ik echter beter niet gedaan ... want toen ik bijna de ronde voltooid had en ik het respect van mijn zoontjes als sportieve papa misschien wat had teruggewonnen, zette ik mijn voet volledig verkeerd neer  en zei mijn enkel 'knak'. Na wat educatief onverantwoord gevloek, kwamen mijn zoontjes kijken wat er met papa aan de hand was. Ik had mijn enkel zwaar verzwikt ... voor de zoveelste keer al. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik een internationale wedstrijd mocht lopen. In 1993 was ik geselecteerd voor de FISEC-spelen en zo'n vier dagen voor de wedstrijd werkte ik mijn laatste intensieve training af. De trainingstijden lieten het beste verhopen en ik besloot na de training te gaan uitlopen in het bos. Wat raad je, vlak voor ik wou stoppen, verzwikte ik mijn voet. Daar ging mijn kans om mijn eerste internationale wedstrijd te lopen, dacht ik. Gelukkig kon ik rekenen op de goeie zorgen van een aantal aanwezige kinesisten en werd mijn enkel zorgvuldig ingetapet. Ik heb de wedstrijd kunnen lopen en ik werd derde na een Ier en een Fransman. Datzelfde jaar werd ik voor het eerst Belgisch kampioen en in de week erna besloot ik op school deel te nemen aan een minivoetbalwedstrijd. Neen, deze keer verzwikte ik mijn enkel niet, maar trapte ik wel keihard tegen de muur in plaats van tegen de bal. Resultaat : een gebroken dikke teen, waar ik tot op vandaag, 22 jaar later, nog steeds last van heb. Twee dagen later moest ik als kersvers nationaal kampioen deelnemen aan het BK estafettes. Ik denk dat velen toen gedacht hebben "hoe is die in godsnaam nationaal kampioen geworden". Ik heb zo nog vele stoten uitgehaald tijdens mijn atletiekperiode. Ik ben ontelbare keren gevallen, heb ooit mijn spike in de modder verloren en ik ben eens vlak voor de finish gevallen omdat ik per se mijn handen in de lucht wou steken bij een overwinning. Enfin, ik heb het lange tijd 'pech' genoemd, maar eigenlijk moet ik durven toegeven dat ik gewoon lomp ben. 

Ik heb vaak gedacht dat die 'pech' te maken had met de sport atletiek. Na mijn "carrière" besloot ik het ook eens te proberen in het tafeltennissen. Aan een tafel staan en wat tegen een balletje meppen, zo moeilijk kan dat niet zijn ... en vooral, het leek me een "veilige" sport. Kwam ik bedrogen uit zeg. Ik werd door meisjes van 8 en door oude knarren van 75 letterlijk van tafel geslagen. Door mijn snelheid kon ik mijn technisch onvermogen nog wat compenseren, maar daardoor stootte ik opnieuw op een oud zeer : mijn blessuregevoeligheid. Tijdens het tafeltennissen heb ik ook verschillende keren mijn enkel verzwikt, heb ik mijn pols bezeerd (door weliswaar uit ontgoocheling keihard op de tafel te slaan) en heb ik een kleine hoofdwonde opgelopen door tegen de hoek van de tafel te vallen. Nu ja, de lichamelijke schade viel nog best mee in vergelijking met wat mijn pallet allemaal te verwerken kreeg. Tafeltennis was dus ook geen veilige sport voor mij. Recreatief wat sporten leek me dan maar het beste ... maar ook daar blijft de 'pech' me dus achtervolgen. Maar we geven niet op ... binnen een aantal weekjes zal ik het lot opnieuw tarten en opnieuw een toertje gaan lopen, fietsen of wandelen. Tot een nieuwe verstuiking, verrekking of verkoudheid mijn sportieve opmars opnieuw zal fnuiken.