Er zijn zo een aantal wedstrijden die me altijd zullen bijblijven. De Olympische finale 1500m bij de mannen van 1992 is er zo eentje. Voor die finale was de Algerijn Noureddine Morceli de grote favoriet. Het werd echter een trage wedstrijd waardoor de kansen stegen voor een aantal outsiders met een sterk eindschot. De thuisloper Fermín Cacho liep de hele wedstrijd aandachtig voorin, maar bij het ingaan van de laatste 200m leek hij ingesloten te raken. De Keniaan Joseph Chesire liet echter om onbegrijpelijke reden een gaatje waardoor Cacho binnendoor de leiding kon overnemen. Met zijn typische stijl liep de Spanjaard verrassend van de tegenstand weg. Instinctief keek hij iedere 20m achterom om te zien waar de concurrenten bleven, maar uiteindelijk hield hij nog een mooi kloofje over op de Marokkaan Rachid El Basir en de Qatarees Mohamed Suleiman. Het publiek was het delirium nabij en het heroïsche beeld van Cacho met wijd uitgestrekte armen ging de wereld rond. Het is tot op heden de mooiste en de beste prestatie van een Spanjaard ooit geleverd op de Olympische Spelen. Cacho bewees 4 jaar later op de Spelen in Atlanta dat zijn Olympische titel geen toevalstreffer was, want hij pakte er het zilver na Noureddine Morceli. Ook dit was trouwens een legendarische finale. Bij het ingaan van de laatste ronde viel de jonge Hicham El Guerrouj voor de voeten van Fermín Cacho, waardoor de Spanjaard de aansluiting verloor met Morceli. Cacho bleef desondanks in zijn ritme en hield nog knap de Keniaan Stephen Kipkorir af. Cacho zelf beschouwt zijn zilveren medaille van Atlanta evenwaardig aan zijn gouden plak van Barcelona ... maar voor mij persoonlijk zal zijn krachttoer van 1992 altijd een bron van inspiratie blijven. Hij bewees dat je als Europeaan de Afrikaanse hegemonie op de middellange afstand kon doorbreken. In Spanje werd Cacho door deze legendarische overwinning een nationale held, een figuur waar jongeren anno 2016 nog steeds naar opkijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten