Over en uit voor Justin Gatlin

Embed from Getty Images
Het zit Justin Gatlin niet echt mee. Toen hij afgelopen zomer in Londen eindelijk Usain Bolt eens klopte en na 12 jaar eindelijk nog eens wereldkampioen werd, trakteerde het Londense publiek hem op een striemend fluitconcert. En dan nu, vier maanden na zijn gloriemoment, is de Amerikaan opnieuw in opspraak gekomen na dopingverklaringen van coach Dennis Michell en manager Robert Wagner. Gatlin moet sowieso al op niet veel respect rekenen, vooral in Europa, maar nu de dopingstorm rond zijn figuur opnieuw is opgelaaid, komt hij echt wel in nauwe schoentjes te zitten ... alhoewel er eigenlijk nog geen enkel bewijs is dat hij opnieuw aan het verboden spul heeft gezeten.
De populariteit van Gatlin is momenteel diep onder het vriespunt gezakt, maar eigenlijk is het best een aangename kerel. Niet dat ik hem persoonlijk ken, maar ik heb hem een paar jaar geleden wel eens kort gesproken in Brussel. Hij zat in de lobby van zijn hotel en kwam toen heel vriendelijk en beleefd over. Hij nam ook spontaan de tijd om met een jonge fan op de foto te gaan en om er een praatje mee te slaan. Heel mooi vond ik dat, vooral omdat het een beetje atypisch is voor een sprinter. Je mag ze niet allemaal over dezelfde kam scheren, maar heel wat spurtbommen zijn de verpersoonlijking van de term arrogantie. Toen ik zelf 16 jaar was en in het voorprogramma van de Memorial Van Damme mocht aantreden, heb ik zo eens Linford Christie letterlijk tegen het lijf gelopen. Zijn reactie was toen allesbehalve vriendelijk en dan druk ik me nog zacht uit … ik was behoorlijk onder de indruk van het voorval en was toen een illusie armer. Om maar te zeggen dat ik verrast was door de toegankelijkheid van Gatlin. Ik ben weliswaar nooit fan geweest van de Amerikaan, maar dit menselijk kantje van hem kon ik wel appreciëren. Aan de andere kant is en blijft hij natuurlijk een dopingzondaar, die eigenlijk al lang niet meer thuishoort op een atletiekpiste. Maar goed, zo lopen er in het circuit wel meer rond, denk ik. Gatlin draagt die stempel met zich mee, maar ging daar eigenlijk heel goed mee om. Hij haalde mooie prestaties, wierp zich op als de grote belager van de ontastbare Usain Bolt … en, vooral, zijn dopingcontroles waren negatief. Objectief gezien was er dus geen reden om te twijfelen aan de atleet Gatlin, alhoewel iedereen dat natuurlijk wel deed. We weten trouwens allemaal dat de dopingagentschappen hopeloos achterophinken en dat er altijd producten zullen zijn die nog niet kunnen opgespoord worden. Da’s de harde en frustrerende realiteit. Dat is ook exact wat Dennis Mitchel en Robert Wagner, respectievelijk coach en manager van Gatlin, aan de journalisten van The Telegraph hebben verkondigd. Ze konden gemakkelijk aan doping raken en konden ook iemand regelen die dat allemaal kon toedienen. Wagner, die trouwens slechts kortstondig met Gatlin heeft samengewerkt, nam toen ook de naam van huidige wereldkampioen in de mond. Dat zijn heel summier de feiten die momenteel op tafel liggen. In een mum van tijd is de hele wereld daarop gesprongen, precies alsof ze aan het wachten waren op een stok om Gatlin definitief van de piste te knuppelen. Gatlin is intussen publiekelijk veroordeeld, gekruisigd en afgemaakt … maar eigenlijk gaat het hier over woorden van een coach, die door Gatlin ondertussen al werd ontslagen, en van een manager, die niet (meer) voor hem werkt. Alles wijst uiteraard wel in de richting van Gatlin en hij heeft ook zijn reputatie tegen, maar voorlopig is er geen enkel bewijs dat Gatlin zich opnieuw heeft bezondigd aan doping. De kans is natuurlijk wel heel groot, maar stel nu dat het niet zo is. Stel nu dat hij wél clean is. Tja, dan wordt het sowieso moeilijk om de wereld daarvan te overtuigen. Ten eerste omwille van zijn dopingverleden en ten tweede omwille van zijn bedenkelijke keuze om hem te laten begeleiden door een coach die zelf geschorst is geweest voor dopinggebruik.  Hoe dom kun je eigenlijk zijn. Met zo'n belastende baggage ga je toch extra hard je best doen om afstand te nemen van alles wat ook maar enigszins in verband kan worden gebracht met doping. Dat lijkt me een eerste stap om opnieuw geloofwaardig over te komen. Nu ja, als je ziet dat diezelfde coach door de Amerikaanse atletiekbond werd aangesteld als hoofdcoach van het Amerikaanse aflossingsteam, dan stel ik mij daar toch ook vragen bij. Die coach is dan ook nog eens zo dom om tegen een onbekende te zeggen dat hij gemakkelijk aan doping kan raken. Dat is toch onvoorstelbaar. Ik vrees dat voor iemand als Dennis Mitchell topsport en doping onlosmakelijk met mekaar verbonden zijn. Of dit bewijst dat zijn atleten ook stimulerende middelen nemen? Neen, maar de kans is wel groot natuurlijk. Als Justin Gatlin echt wil overkomen als iemand die geleerd heeft uit zijn fouten en als een "clean" sportidool, dan heeft hij onvoldoende moeite gedaan om zijn imago op te poetsen en om zijn entourage uit te mesten. Jammer want een nieuwe kans krijgt hij niet meer. Er wacht nu allicht een juridische veldslag om uit te maken wat het lot wordt van Gatlin... maar zijn carrière is volgens mij voorbij. Eerst nog de Kerstperiode om wat te bezinnen en dan ergens midden januari een persconferentie waarin Gatlin de eer aan zichzelf houdt en zijn afscheid aankondigt. Wedden? 

Peter Kimeli Some en Victoria Poliudina winnen Shenzhen International Marathon

Embed from Getty Images
Victoria Poliudina verbetert PR met ruim 4 minuten in Shenzhen
Zondag vond in China de 5^de editie van de Shenzhen International Marathon plaats. Ondanks zijn korte geschiedenis is deze Marathon uitgegroeid tot één van de belangrijkste wedstrijden in China en kreeg die van de IAAF een bronzen label toegekend. De wedstrijd bij de mannen werd gewonnen door de Kenyaanse favoriet Peter Kimeli Some in een tijd van 2u14’49”. Some kreeg in 2013 vooral naambekendheid na zijn overwinning in de Marathon van Parijs. Daar klokte hij af in 2u05’38”, wat nog steeds zijn persoonlijk record is. Bij de vrouwen verraste Victoria Poliudina de Afrikaanse topfavorieten. De atlete uit Kirgizië liep naar een persoonlijk record van 2u33’25” en hield de Ethiopische Mulu Seboka twee minuten achter zich. Poliudina is in uitstekende doen en liep bij haar drie marathons dit jaar telkens een nieuw persoonlijk record. Op het WK in Londen finishte ze als 42^ste in 2u40’28” en in de marathon van Astana scherpte ze in haar besttijd aan tot 2u37’45”. In Shenzhen deed ze nu dus nog eens ruim 4 minuten beter.

Nafi Thiam sportvrouw van het jaar 2017

Embed from Getty Images

Gisteren werd Nafi Thiam zoals verwacht verkozen tot sportvrouw van het jaar. Voor de 23-jarige meerkampster was het al haar derde titel na 2014 en 2016. Vorig jaar werd Thiam Olympisch kampioene op de zevenkamp en dit jaar bevestigde ze status door in Londen op schitterende wijze de wereldtitel in de zevenkamp te behalen. Eerder dit jaar had ze zich ook al tot Europees kampioene indoor in de vijfkamp gekroond. Tijdens de prestigieuze meeting in Götzis eind mei, voegde ze daar nog een illustere prestatie aan toe. Ze won de wedstrijd met een totaal van 7013 punten en werd zo nog maar de derde atlete in de geschiedenis van de zevenkamp die de grens van 7000 punten overschreed. "Het is een schitterend jaar geweest," aldus de Naamse. "Voor aanvang van het seizoen had ik nooit durven dromen dat ik wereldkampioene ging worden en dat ik ook nog eens 7000 punten zou halen in Götzis. Hopelijk blijft het allemaal duren." In 2018 ligt de focus van Thiam op het Europees kampioenschap in Berlijn.  "De Olympische Spelen en de andere kampioenschappen die ze won, hebben Nafi mentaal sterker gemaakt," zegt coach Roger Lespagnard, die eveneens werd verkozen tot trainer van het jaar. "Ze heeft nu zo'n hoog niveau bereikt dat het vooral het fysieke is dat telt. Als ze in goede vorm is, kan ze altijd een mooi resultaat neerzetten. We moeten er trouwens niet flauw over doen. Op lange termijn moeten het Europese en zelfs het wereldrecord mogelijk zijn," besluit hij.