Pedro Pichardo wordt Portugees in 2018

Embed from Getty Images

In april heeft SL Benfica de Cubaanse hinkstapspringer Pedro Pichardo als versterking aangetrokken. Pichardo, 24 jaar oud, heeft een persoonlijk record van 18m08 en staat daarmee derde op de wereldranglijst aller tijden. Zijn naturalisatieprocedure loopt al een tijdje en het ziet ernaar uit dat Pichardo begin 2018 de Portugese nationaliteit zal krijgen. Dat is uiteraard goed nieuws voor Benfica en voor de atleet zelf ... maar ik stel mij de vraag of dit een goeie zaak is voor de Portugese atletiek. Portugal heeft immers met Nelson Évora, in 2017 zelf overgestapt van Benfica naar Sporting Clube de Portugal, al een absolute wereldtopper in het hinkstapspringen. Stel nu dat Pichardo het Portugees record (17m74) van Évora van de tabellen springt. Zou dit dan niet heel onrechtvaardig en vreemd overkomen? Évora is een levende legende in Portugal ... zijn record verliezen aan een "buitenlander", dat is zowat heiligschennis. Nelson Évora zelf werd in 1984 geboren in Ivoorkust en verhuisde op 5-jarige leeftijd naar Portugal. Hij heeft zijn hele opleiding en ontwikkeling als atleet in Portugal doorlopen, zodat hij door het volk ook als een volwaardig Portugees wordt beschouwd. Dat is natuurlijk een groot verschil met Pichardo. Die werd geboren in Cuba en verhuisde pas op 24-jarige leeftijd naar Portugal. Hij zal ook nooit als een échte Portugees aanvaard worden. Het is jammer genoeg een trend die we de laatste jaren steeds meer en meer zien in Europa. Verschillende federaties lijven exotische atleten in zodat Europese kampioenschappen veel van hun authenticiteit verliezen. Dat is heel jammer, maar het is een realiteit. Ik wens Pichardo dan ook heel veel succes toe, maar ik hoop van harte dat hij het record van Nelson Évora, hét uithangbord van de Portugese atletiek, nooit breekt.

Josip Weber verliest strijd tegen kanker

Josip Weber is niet meer... met dit bericht startte ik mijn werkdag. Mijn eerste voetbalheld, de immer sympathieke en goedlachse Kroaat heeft de strijd tegen kanker verloren. Iedereen wist dat hij kanker had en dat hij terminaal was... maar toch kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Amper 52 jaar is hij geworden.

Josip Weber maakte vooral furore bij Cercle Brugge, waar hij zich onder Henk Houwaert ontpopte als een echte goalgetter, een spits pure sang zoals er op de Belgische velden geen meer rondlopen. In 1994 liet hij zich naturaliseren tot Belg en versierde hij een transfer naar Anderlecht. De échte carrière van Joske kon beginnen. In zijn eerste interland voor de Rode Duivels ramde hij er meteen vijf tegen de netten. Bondscoach Paul Van Himst noemde hem een geschenk uit de hemel en op het WK in Amerika moest hij de grote ster van de Belgische nationale ploeg worden. Dat WK viel behoorlijk tegen voor Weber, mede door spanningen in de spelersgroep. Onder andere Wilmots kon het niet verkroppen dat een genaturaliseerde Kroaat zijn plaats innam. Dat alles had een negatieve invloed op de sfeer en op de prestaties van Weber. Hij slaagde er niet in om op dat WK te scoren, maar iedereen herinnert zich nog de actie van het nummer 17 in de achtste finale tegen Duitsland. In het strafschopgebied werd hij onderuitgehaald door Thomas Helmer en Andreas Brehme. De hele wereld zag een strafschop... behalve de Zwitserse scheidsrechter Röthlisberger. Het beeld van de ontredderde Weber staat in ons collectief geheugen gegrift en ik herinner me nog dat ik als 16-jarige een traan gelaten heb om zoveel onrecht. Bij Anderlecht kreeg Weber vooral af te rekenen met blessures en hij had het ook niet altijd even gemakkelijk met de manier waarop in het Astridpark gespeeld werd. Bij Cercle speelde de hele ploeg in functie van hem, en dat was bij Anderlecht natuurlijk helemaal anders. In de 25 wedstrijden die hij voor paars-wit speelde, scoorde hij toch nog 16 keer. Na een zoveelste zware blessure stopte hij in 1997 met voetballen. Hij was een topper... zowel op als naast het veld. De voetbalwereld is vandaag een icoon en een prachtig mens verloren. Joske, zoals wijlen Rik De Saedeleer naar hem verwees, of Jozef, zoals Johan Boskamp hem liefkozend noemde, is niet meer... verdomme toch! Je zal nooit worden vergeten en het zal voor altijd penalty blijven. RIP, Josip!!

Koen Naert knap achtste in New York City Marathon

Embed from Getty Images

Koen Naert zorgde afgelopen zondag voor een echte knalprestatie door als achtste te finishen in de New York City Marathon, een van de mooiste en beroemdste marathons ter wereld. De Oostkampnaar zette er zijn voet naast de Afrikaanse toppers en bewees dat hij tot de wereldtop behoort. Naert ging heel lang mee met de kopgroep en moest enkel passen toen de Afrikanen tijdens de laatste kilometers een versnelling plaatsten. Hij finishte in 2u13'21" als achtste en derde Europeaan. 

Voor de West-Vlaming was de Marathon van New York er vooral een om uit te leren met het oog op de grote kampioenschappen van de volgende jaren. In New York werd immers gelopen zonder tempomakers en daardoor werd het een wedstrijd die te vergelijken is met een kampioenschap. Na deze geslaagde test kan Naert nu vol vertrouwen toewerken naar zijn volgende grote doel, namelijk het EK 2018 in Berlijn.